น้ำตกตาดดาว

     น้ำตกตาดดาว ต้นน้ำเกิดจากลำห้วยแม่ท่าแพ เป็นน้ำตกขนาดใหญ่ที่มีความสวย ตัวน้ำตกไหลลงมาจากหน้าผากว้างและสูงมาก มี 2 สาย สูงประมาณ 50 เมตร ห่างจากที่ทำการอุทยานแห่งชาติศรีสัชนาลัย เดินประมาณ 4 กิโลเมตร มีคนมาเดินเที่ยวอยู่เป็นระยะๆ ในวันหยุด ความสวยของน้ำตกถือว่าคุ้มค่าความเหนื่อยที่เดินเข้าไป ระหว่างทางเป็นป่าชื้นมีทากอยู่ด้วย ควรเตรียมถุงกันทากมาด้วย

    ระยะทางจากตัวอำเภอศรีสัชนาลัย มายังอุทยานแห่งชาติศรีสัชนาลัย ประมาณ 50 กิโลเมตร ผมใช้เวลาช่วงเช้าในการเดินทางมาถึงที่ด่านตรวจประมาณ 9 โมง เข้ามาในเขตอุทยานแห่งชาติ ถึงน้ำตกตาดเดือนก่อนระยะทางเดินเที่ยวน้ำตกตาดเดือน 300 เมตร ถ่ายรูปเสร็จแล้วก็เดินทางเข้ามาที่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยวผมต้องหาข้อมูลในการเดินเข้าน้ำตกตาดดาวอย่างละเอียด เพราะการมาคนเดียวถ้าเดินดุ่มๆ โดยไม่รู้เรื่องเส้นทางที่จะเดินมันจะดูระห่ำไปหน่อย ก่อนอื่นต้องไปกินข้าวเช้าก่อนผมเคยมีประสบการณ์เดินเข้าป่าระยะประมาณ 2 กิโลเมตร ทีแรกคิดว่าคงจะกลับมากินข้าวทีหลังได้ แต่พอเอาเข้าจริงเดินผิดทางไปนิดเดียว กลายเป็นว่าหลงทางไป 2 ชั่วโมง กว่าจะถ่ายรูปเสร็จออกมากินข้าวก็บ่าย 2 ตอนนั้นไม่ต้องบรรยายว่ามันหิวจนจะเป็นลม สถานที่ที่เล่ามาก็คือน้ำตกสายรุ้งที่อุทยานแห่งชาติรามคำแหงสุโขทัยนี่แหละ หลังจากกินข้าวแล้วก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดเดินป่า ถุงเท้ารองเท้าชนิดเตรียมพร้อมเต็มที่ น้ำอีก 2 ขวดใส่กระเป๋ากางเกงด้านข้าง พร้อมสำหรับระยะทาง 4 กิโลเมตร ณ บัดนี้ เวลา 10.30 น. ออกเดินทางได้

ข้อมูลเพิ่มเติม:โทร. 0 5561 9214-5

การเดินทาง แผนที่ ที่เที่ยว/ที่พัก

กดติดตามการเดินทางของเราใน Youtube ด้วยนะคะ

จุดเริ่มต้นเส้นทางพิชิตตาดดาว ระยะทางจากตัวอำเภอศรีสัชนาลัย มายังอุทยานแห่งชาติศรีสัชนาลัย ประมาณ 50 กิโลเมตร ผมใช้เวลาช่วงเช้าในการเดินทางมาถึงที่ด่านตรวจประมาณ 9 โมง เข้ามาในเขตอุทยานแห่งชาติ ถึงน้ำตกตาดเดือนก่อนระยะทางเดินเที่ยวน้ำตกตาดเดือน 300 เมตร ถ่ายรูปเสร็จแล้วก็เดินทางเข้ามาที่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยวผมต้องหาข้อมูลในการเดินเข้าน้ำตกตาดดาวอย่างละเอียด เพราะการมาคนเดียวถ้าเดินดุ่มๆ โดยไม่รู้เรื่องเส้นทางที่จะเดินมันจะดูระห่ำไปหน่อย ก่อนอื่นต้องไปกินข้าวเช้าก่อนผมเคยมีประสบการณ์เดินเข้าป่าระยะประมาณ 2 กิโลเมตร ทีแรกคิดว่าคงจะกลับมากินข้าวทีหลังได้ แต่พอเอาเข้าจริงเดินผิดทางไปนิดเดียว กลายเป็นว่าหลงทางไป 2 ชั่วโมง กว่าจะถ่ายรูปเสร็จออกมากินข้าวก็บ่าย 2 ตอนนั้นไม่ต้องบรรยายว่ามันหิวจนจะเป็นลม สถานที่ที่เล่ามาก็คือน้ำตกสายรุ้งที่อุทยานแห่งชาติรามคำแหงสุโขทัยนี่แหละ หลังจากกินข้าวแล้วก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดเดินป่า ถุงเท้ารองเท้าชนิดเตรียมพร้อมเต็มที่ น้ำอีก 2 ขวดใส่กระเป๋ากางเกงด้านข้าง พร้อมสำหรับระยะทาง 4 กิโลเมตร ณ บัดนี้ เวลา 10.30 น. ออกเดินทางได้

เส้นทางเดินน้ำตกตาดดาว พอข้ามสะพานข้ามลำห้วยหลังศูนย์บริการนักท่องเที่ยว ในลำห้วยมีปลาเยอะมากๆ เป็นปลาประจำถิ่น ซื้ออาหารมาเลี้ยงปลาได้ด้วย มันเห็นเราเดินมามันจะว่ายเข้ามาหาเป็นกระจุกสีดำ ทีนี้ก็เป็นเส้นทางสายเล็กๆ เข้าไปในป่า เจ้าหน้าที่ให้ข้อมูลมาว่าเส้นทางเดินชัดเจนมากไม่ต้องกังวล ไม่กี่นาทีจากนั้นผมก็มาเจอลำธาร ดูท่าทางว่าจะเอาก้อนหินมาเรียงกันเหมือนฝายเราจะต้องเดินข้ามไป ทีแรกผมเจอห้วยมีสะพานไม้ไผ่เล็กๆ พอให้เหยียบข้ามได้ ไม่อยากให้รองเท้าเปียกเพราะคราวก่อนที่น้ำตกสายรุ้งรองเท้าเปียกแล้วต้องขับรถไปเที่ยวต่ออีกหลายวัน กลิ่นรองเท้าอับในรถยังจำได้ไม่รู้ลืม แต่พอเดินมาเจอห้วยตรงจุดนี้เห็นทียังไงๆ ก็คงต้องเปียกแล้วค่อยหาเวลาตากที่อุทยานฯ ระหว่างการนอน จากนั้นก็มาถึงที่พักจุดกิโลเมตรแรก

    ถึงผมจะไม่ใช่คนเดินป่าเก่ง ไปมาไม่กี่ที่ แต่ก็ยังนับว่าเดินป่ามาไม่น้อยกว่าใครอีกหลายคน การเดินทางราบธรรมดาๆ ในป่า ระยะทางกิโลเดียว ไม่น่าจะถึงกับต้องนั่งพัก ผมใช้เวลาไม่กี่นาทีก็มาถึงตรงนี้แล้ว น่าแปลกที่จุดนี้มีที่นั่งพัก มีม้านั่งริมน้ำ มีเพิงสำหรับหลบแดดอย่างดีมองดูแล้วมันผิดวิสัยของการเป็นจุดพักแบบนั่งเล่นระหว่างการเดินป่า เหมือนที่พักเป็นเรื่องเป็นราวของกลุ่มลูกหาบมากกว่า แต่ระยะทางแค่ 4 กิโลเมตร ปลายทางเป็นน้ำตก ไม่น่าจะต้องมีการเอาสัมภาระไปมากขนาดต้องมีลูกหาบเดินไปด้วย ผมก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ ตอนนี้ยังไม่อยากนั่งพักเพราะเพิ่งจะได้กิโลเมตรเดียว ผมอยากจะไปน้ำตกตาดดาวแล้วต่อด้วยน้ำตกห้วยทรายขาว จะได้เดินป่าวันเดียวหนักๆ ไปเลย แต่ต้องทำเวลาให้ดีตอนนี้ต้องไปต่อแล้ว

ทางชันเนินพันห้า หลังจากที่เดินคล้อยหลังจากจุดพัก 1 กิโล มาได้แค่ไม่กี่นาที ผมก็มาเจอทางขึ้นเขาที่ผมตั้งชื่อให้มันว่าเนิน 1500 เพราะเป็นจุดที่เดินมาได้ประมาณ 1500 เมตร ช่วง 1 กิโลแรกจนมาถึงจุดพักมันเป็นทางราบแบบชิวชิว ก็ว่าจะถึงน้ำตกใช้เวลาไม่นาน ทางเดินแบบนี้ขนมครับ แต่พอมาเจอเจ้าเนิน 1500 นี่แหละความเร็วในการเดินก็ลดลงอย่างรวดเร็วเหมือนรถที่วิ่งขึ้นเขาชัน ขามันก็จะเริ่มตึงแล้วก็ก้าวไม่ค่อยออก จนสุดท้ายก็ต้องยืนหอบอยู่กลางเนิน ระยะทางขึ้นเนินตรงนี้ประมาณ 400 เมตรเลยทีเดียว มีแต่ขึ้นกับขึ้น พอพ้นเนินมาได้ก็จะเป็นทางเดินลงมาบรรจบกับลำห้วยอีกครั้ง ผมคิดว่าเดินมาได้ประมาณ 2 กิโลเมตร หลังจากที่ขามันตึงตอนขึ้นเนินก็เลยอาศัยพื้นที่ริมห้วยเป็นที่นั่งพักแล้วก็เอากล้องออกมาจากกระเป๋าเก็บภาพนิดหน่อย มองไปทางข้างหน้ามีสะพานข้ามห้วยอีกแล้ว ทำด้วยไม่ไผ่พาด 2 ลำ ยังสีเขียวๆ อยู่เลย

บรรยากาศริมห้วยแม่ท่าแพกลางป่าปกคลุมไปด้วยต้นไม้มากมายทั้ง 2 ฟาก อากาศเย็นๆ ที่ประมาณ 27-28 องศา ปลายเดือนพฤศจิกายน การเดินป่า trail นี้ มันสบายดีจริงๆ ผมนั่งพักแล้วเก็บภาพไปเรื่อยๆ เหลือระยะทางอีก 2 กิโลเมตรก็จะได้พบน้ำตกตาดดาวกันแล้ว เวลาผ่านไปยังไม่ถึง 1 ชั่วโมงเลย

ผีเสื้อริมห้วย จากจุดที่นั่งพักตอนครบ 2 กิโลเมตร หายเหนื่อยจากการเดินผ่านเนิน 1500 ข้ามลำห้วยด้วยสะพานไม่ไผ่ พอมาถึงอีกฟากเดินไปอีกหน่อยเราก็จะเห็นบริเวณที่เป็นแก่งหินเล็กๆ มีหินอยู่มากมายหลายขนาดริมห้วย พื้นที่ตรงนี้เป็นที่พักผ่อนของผีเสื้อมากมายหลายชนิดในอุทยานแห่งชาติศรีสัชนาลัย ผมเปลี่ยนเอาเลนส์เทเลออกมาจากกระเป๋าเก็บภาพผีเสื้อแต่ละตัวอย่างใจเย็น โชคดีเจอผีเสื้อหลายชนิดที่ผมยังไม่เคยถ่ายรูปได้มาก่อนบางตัวได้แต่ปีกล่างมาที่นี่ได้ปีกบนด้วยสวยเชียว ถ่ายรูปไปสักพักประมาณ 5 นาที ก็รู้สึกมีสิ่งปกติอยู่ในขากางเกง ความรู้สึกมันรู้ว่าสิ่งที่กำลังกระดุกกระดิกอยู่ในขากางเกงของเราจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากตัวทาก มันไต่กระดึ๊บๆ จากรองเท้าไปถุงเท้า พ้นถุงเท้ามาอยู่ที่ขาเราเราก็เลยรู้สึกได้ นี่เป็นสัญญาณอันตรายอย่างมาก มันสามารถจะกัดดูดเลือดเราเมื่อไหร่ก็ได้ ผมก็รีบดึงขากางเกงขายาวขึ้นมาจนเลยเข่า ใช่มันจริงๆ ด้วยเจ้าตัวทาก

    ทำไมเจ้าหน้าที่ไม่บอกเราเลยว่าในทางเดินน้ำตกตาดดาวมีทากอยู่ เราไม่ได้เตรียมรับมือกับมัน ทีนี้ก็งานเข้าแล้วละครับถุงกันทากก็ไม่ได้ใส่มาด้วย ผมเอาไม้เขี่ยทากออกจากขา แล้วสำรวจรองเท้าทั้ง 2 ข้าง เจออีก 2 ตัวกำลังพยายามไต่ขึ้นมาจากรองเท้าเพื่อหาที่กัด หลังจากนี้ผมคงจะมัวมาเดินเอ้อละเหยถ่ายรูปเล่นอยู่ไม่ได้แล้วละ การเดินของผมก็เปลี่ยนไปเป็นเดินเร็ว สายตามองดูรองเท้าเป็นระยะๆ เพื่อที่จะเขี่ยมันออกได้ทัน อารมณ์ในการเที่ยวป่าหายไปครึ่งนึงเลยทีนี้

หลังจากที่ได้เห็นทากจำนวนมากหลายครั้งหลายคราวผมก็ต้องเดินๆ หยุดๆ ประมาณ ทุกๆ 200 เมตร ก็จะหยุดสำรวจรองเท้า มันเป็นเรื่องน่าเบื่อที่พอเราหยุดเดินมองรองเท้าเราก็จะเห็นทากเกาะอยู่ไม่ต่ำกว่า 2 ตัวทุกทีไป เอาไม้เขี่ยออกมันก็ทำตัวน่าสงสาร บางตัวพยายามที่จะกระดื้บเข้ามาหาเรา บางตัวมันก็จะตั้งตัวตรงเป็นยืนตรงเคารพธงชาติ ผมว่ามันคงพยายามใช้เรดาห์ของมันจับที่อยู่ของผม ลองยืนนิ่งๆ ดูว่ามันจะทำยังไง บางตัวมันก็อยู่เฉยๆ เหมือนไม่รู้ว่าผมอยู่ตรงไหน บางตัวมันมุ่งมาหาผมเหมือนว่าจะมาแบบเร็วที่สุดเท่าที่มันจะเร็วได้ พอมาใกล้ๆ รองเท้าผมก็ยกขาขึ้นลงเดินไปด้านข้าง 1 ก้าว มันก็เลี้ยวตามมาอย่างเร็ว ผมไม่ใช่คนกลัวทากหรอกครับ เคยถูกกัดก็หลายครั้งโดยเฉพาะที่ภูกระดึง แต่พฤติกรรมของมันช่างน่าเบื่อ เราเขี่ยมันออกไปแต่มันก็รู้ว่าเราอยู่ตรงไหน ยิ่งเรามาคนเดียวเหมือนกับว่าเราเป็นโอกาสสุดท้ายของมันที่จะได้กินเลือด มันพยายามมากเป็นพิเศษในการที่จะเกาะเราให้ได้ เดินไปเขี่ยทากไป พอเจออะไรข้างทางอยากจะถ่ายรูปก็ไม่อยากจะหยุดนานๆ พอเจอห้วยแทนที่จะเดินริมห้วยผมเลือกที่จะเดินกลางห้วยเพราะยังไงๆ ทากมันก็คงไม่อยู่ในน้ำ

    จนในที่สุดผมก็มาถึงจุด กม. 3 การข้ามลำห้วยของเส้นทางนี้แรกเริ่มก็ดูน่าตื่นเต้น พอข้ามไปข้ามมาก็ชักจะธรรมดาไปแล้ว แรกๆ ผมก็เดนนับว่าจะต้องข้ามลำห้วยกี่รอบ หลังๆ ข้ามเยอะเลยไม่สนใจได้นับต่อ ตรงป้ายในรูปล่างขวาจะมีทางแยกไปน้ำตกห้วยทรายขาว ความตั้งใจว่าจะเดินให้ได้ทั้ง 2 น้ำตก ตอนนี้ผมเริ่มลังเลไม่ใช่เพราะระยะทางและความเหนื่อยแต่เป็นเพราะทากมันชุมเกินไป ก็บอกแล้วว่ามันเดินไม่สนุก จากจุดนี้ไปอีก 1.3 กม. ก็จะถึงจุดหมายน้ำตกตาดดาว เอาไว้ค่อยคิดทีหลังว่าจะไปห้วยทรายขาวหรือเปล่า ที่จุด กม. 3 มีลานกว้างๆ มีห้วยสองสายไหลมาบรรจบกัน ก็คือห้วยน้ำตกตาดดาว อีกสายหนึ่งก็คือห้วยที่มาจากน้ำตกห้วยทรายขาว มีลานกว้างพอประมาณริมห้วยมีร่องรอยการก่อไฟที่นี่ ผมเลยเดาได้ว่าบริเวณนี้น่าจะเป็นลานกางเต็นท์สำหรับการค้างแรมกลางป่า เชื่อมโยงไปถึงจุดพักที่ กม. 1 ก็น่าจะเป็นที่พักของลูกหาบที่ขนสัมภาระในการตั้งแคมป์มานอนกลางป่า ส่วนจะเปิดให้บริการยังไงก็สอบถามรายละเอียดกับเจ้าหน้าที่อีกทีนะครับ ผมก็ลืมถามมาฝาก

จุดชมวิวน้ำตกตาดดาว จากกิโลเมตรที่ 3 ผมก็เดินต่อมาทางซ้ายซึ่งป้ายมันบอกว่าไปน้ำตกตาดดาว หลังจากนั้นประมาณ 500 เมตร ก็จะเป็นทางขึ้นเขา พอเห็นว่ามันจะขึ้นเนินผมก็มองไปตามทางข้างหน้า (ตอนเดินมองแต่พื้นดินระวังตัวทากที่อยู่ตามพื้น ขนาดดูดีๆ ก่อนก้าวแล้วก็ยังโดนเกาะมาอีกหลายตัว) พอเงยหน้ามองทางไปยาวๆ แล้วเป็นทางขึ้นเนินแน่ๆ ผมก็เก็บกล้องเข้ากระเป๋า ขอเรียกจุดนี้ว่าเนิน 3500 เป็นเนินสุดท้ายก่อนที่จะถึงน้ำตก เนินที่ว่านี้ยาวมาก ยาวยิ่งกว่าเนิน 1500 ที่เดินผ่านมาตอนแรก แถมพอขึ้นไปถึงบนเนินแล้วมันก็เป็นทางเดินลง แล้วก็เดินขึ้นสลับกัน คนที่ไม่คุ้นเคยกับการเดินป่ามาเจอเนินแบบนี้ก็จะต้องท้อไปตามๆ กัน ถ้าไม่นับเรื่องความเหนื่อยในระหว่างการเดินขึ้นเนินแล้วละก็สำหรับผมมันเป็นเรื่องที่ดีมาก เพราะบนเนินจะเริ่มเป็นที่แห้ง และแห้งเกินกว่าที่เจ้าทากจะมาชุมนุมรอเหยื่อ ถ้าทางเดินมันเป็นทางบนเขาขึ้นๆ ลงๆ แบบนี้แล้วไม่มีทาก ผมว่ายังจะดีซะกว่า

    แม้ว่าบนเนินชันดินจะแห้งแต่ผมก็ยังเจอทากอีก 2-3 ตัว แล้วก็เขี่ยมันออกก่อนที่จะเดินต่อไปจนในที่สุดก็มาถึงจุดชมวิวน้ำตกตาดดาว เป็นระเบียงเล็กๆ ปกคลุมด้วยต้นไม้มากมายโดยเฉพาะต้นไผ่ สายน้ำที่ขาวที่เห็นลอดต้นไม้ไป บอกได้เลยครับว่าหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ระยะทางการเดิน 4 กิโลเมตร ถ้ามาเจอน้ำตกสายนี้มันจะลืมความเหนื่อยไปหมด เจ้าหน้าที่ที่ให้ข้อมูลว่าน้ำตกสายนี้มีน้ำตลอดทั้งปี บอกตรงๆ ว่าตอนแรกผมแทบไม่เชื่อ เพราะเจออุทยานฯ หลายแห่งจะบอกว่ามีน้ำๆ เพราะกลัวเราไม่เข้าไป แต่พอเดินเข้าไปจริงๆ แห้งแล้วไหลอย่างกับฉี่แมว ถึงตรงนี้แล้วก่อนที่จะเอากล้องมาถ่ายรูปผมวางกระเป๋ากล้องเอาน้ำออกมากิน ตอนนี้น้ำ 2 ขวดเหลืออยู่เกินครึ่งทั้ง 2 ขวด (ตอนกินต้องกินทั้ง 2 ขวดสลับกันเพราะมันอยู่ในกระเป๋าข้างของกางเกงขายาว ถ้ากินทีละขวดมันจะเดินไม่บาลานซ์) จากนั้นก็สำรวจตามขาว่ามีตัวประหลาดไม่ได้รับเชิญอย่างพวกทากเกาะมาหรือเปล่า ปรากฏว่าไม่มีทากอยู่ตามรองเท้าและขากางเกง แต่ที่ต้นขามีรอยเลือดไหลซึมออกมา เอาแล้วไง โดนเข้าให้แล้วเต็มเปาเลย สงสัยเป็นตัวแรกที่ผมไม่ทันรู้ว่าที่นี่มีทาก มันกินอิ่มแล้วมันก็ไป เหลือแต่เลือดที่ไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว เฮ้อ ทากหนอทาก เซ็งจริงๆ

เรื่องของทากเว้นเอาไว้ก่อน เราสำรวจตามกางเกงแล้วมันไม่มีทาก ตอนนี้ก็เอาขาตั้งมาตั้ง เอากล้องติดเข้าไปเก็บภาพน้ำตกสวยๆ ตรงนี้ก่อน ถ่ายไปก็คิดไปว่าทำไมเจ้าหน้าที่ไม่ตัดไผ่ตรงนี้ออกไปบ้างนะ บังน้ำตกสวยๆ หมด ไม่เป็นไรถ่ายมาครึ่งเดียวก็แล้วกัน หลังจากนั้นก็เดินไปตามทางเดิน ดูเหมือนว่าจะเป็นทางลงไปถ่ายรูปน้ำตกข้างล่างได้ จะรอช้าอยู่ทำไมไปดูกันเลยดีกว่า

เส้นทางตอนเดินลงมาจากจุดชมวิวมันเป็นทางลงอย่างเดียวแล้วชันมาก ละอองน้ำตกฟุ้งกระจายไปทั่วเหมือนบรรยากาศตอนไปถ่ายรูปน้ำตกวชิรธารของเชียงใหม่ ใครเคยไปคงจะนึกภาพออก นอกจากทางเดินลงน้ำตกจะชันแล้วมีละอองน้ำมาสะสมจนเปียกแล้วก็เลยลื่นด้วย พอมาถึงจุดที่พอจะเก็บภาพน้ำตกได้ก็ต้องเอากล้องออกมาจัดองค์ประกอบ วัดแสง แล้วก็ต้องถ่ายรูปอย่างรวดเร็วไม่งั้นละอองน้ำจะเกาะที่หน้าเลนส์ ก็ต้องเช็ดออกก่อนที่จะถ่ายรูปได้อีกรูป ผมใช้เวลาอยู่ที่น้ำตกนี้จนพอใจ แต่ต้องคำนวณเรื่องเวลาในการเดินกลับ เผื่อแวะน้ำตกห้วยทรายขาวด้วย ก็เลยไม่นานมากผมก็ต้องเดินทางต่อกลับออกมา 1 กิโลเมตร เรื่องน่าเบื่อก็เกิดขึ้นอีกแล้ว ตรงแถวๆ ที่ผมเขี่ยทากทิ้ง ผมเห็นมันกระดื้บๆ อยู่ที่พื้น แหมช่างน่าชื่นชมจริงๆ ที่รอจนเราเดินกลับมา แต่ช่างมันเถอะเราเห็นมันก่อนเราก็ก้าวขาข้ามมันไปก็จบละ ตอนกลับออกมาจากน้ำตกผ่านเนิน 3500 ก็ต้องลงด้วยการวิ่งสลับกับการเดินเพื่อให้เหนื่อยน้อยและไม่ปวดขา

น้ำตกห้วยทรายขาว นี่ละครับชั้นสุดท้ายของน้ำตกห้วยทรายขาว ตอนนี้เวลาเกือบ 4 โมงเย็นแล้ว ต้องเดินกลับออกมา สิ่งที่ผมเห็นระหว่าง 2 น้ำตกก็คือ ทางเดินไปน้ำตกตาดดาวมีร่องรายการเดินอยู่บ้าง แสดงว่ามีนักท่องเที่ยวเข้ามาเป็นระยะถึงจะไม่มากก็เถอะ แต่น้ำตกห้วยทรายขาวแทบจะไม่มีคนเข้ามา เส้นทางเดินรกรุงรัง ต้องปีนน้ำตกอยู่หลายชั้นขึ้นไปเรื่อยๆ ชั้นที่สวยที่สุดประมาณชั้น 7 แต่ผมเดินมาถึงตรงนี้แล้วเห็นว่าหินข้างหน้ามันลื่นแล้วก็ต้องปีนค่อนข้างสูง ห่วงว่าถ้าตกลงน้ำจะเสียกล้องโดยใช่เหตุ ก็เลยจบเส้นทางเดินป่าน้ำตกตาดดาวเอาไว้เท่านี้ ตอนนี้ได้เวลาเดินกลับแล้วครับ ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมง ถึงร้านค้าสวัสดิการ ร้านปิด 6 โมง ผมมาถึง 6 โมงครึ่ง พอดีว่าเจ้าของร้านยังป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ ที่ทำการอุทยาน ก็เลยกลับมาเปิดร้านทำกระเพราหมูให้ผมอีกจานก่อนจะปิดร้านจริงๆ ซะที ผมประทับใจร้านค้าที่นี่มาก นักท่องเที่ยวจะน้อยแค่ไหน บางวันมีผมอยู่คนเดียวแกก็ยังเปิดร้านขายของให้ ไม่งั้นผมก็คงต้องพึ่งมาม่าอีกตามเคย แต่เดินป่ามาเหนื่อยๆ ของสักมื้อเถอะที่จะได้กินหมูกินไก่กะเค้ามั่ง หลังจากนั้นก็อาบน้ำล้างรองเท้าตากไว้ พรุ่งนี้ยังคงต้องไปถ้ำธาราวสันต์ต่ออีก