วนอุทยานแพะเมืองผี

วนอุทยานแพะเมืองผี ตั้งอยู่ที่ตำบลน้ำชำ ใช้เส้นทางหลวงสายแพร่ - น่าน ทางหลวงหมายเลข 101 ไปประมาณ 12 กิโลเมตร แล้วแยกขวาเข้าไปอีก 6 กิโลเมตร แพะเมืองผีอยู่บนเนื้อที่ประมาณ 500 ไร่ เกิดจากสภาพภูมิประเทศซึ่งเป็นดิน และหินทรายถูกกัดเซาะตามธรรมชาติเป็นรูปร่างลักษณะต่างๆ เช่น ดอกเห็ด หน้าผา ดูแล้วแปลกตา ชื่อ แพะเมืองผี น่าจะมาจากภาษาพื้นเมืองแพะ แปลว่า ป่าละเมาะ ส่วนคำว่า เมืองผี แปลว่า เงียบเหงา วังเวงอาจเกิดจากสภาพภูมิประเทศที่ดูเร้นลับน่ากลัว สถานที่แห่งนี้ประกาศเป็นวนอุทยานเมื่อวันที่ 2 มีนาคม 2524

ข้อมูลเพิ่มเติม:ประชาสัมพันธ์จังหวัด โทร. 0 5567 1466
http://www.tourismthailand.org/phrae

แก้ไขล่าสุด 2016-05-04 09:37:49 ผู้ชม 17136

การเดินทาง แผนที่ ที่เที่ยว/ที่พัก

กดติดตามการเดินทางของเราใน Youtube ด้วยนะคะ

ถึงแล้วแพะเมืองผี จากตัวเมืองแพร่มุ่งหน้าไปทางร้องกวาง ไม่กี่นาทีก็มาเจอทางแยกป้ายใหญ่โตบอกว่าแพะเมืองผีให้เลี้ยวขวา รอสัญญาณไฟแดงแป๊บเดียวก็ได้ไปแล้ว ขับเข้ามาตามถนนทางหลวงหมายเลข 1134 ไม่กี่กิโลเมตร เจอป้ายบอกทางให้เลี้ยวขวาอีก ประมาณ 2 กิโลกว่าๆ ก็มาถึงหน้าทางเข้าวนอุทยานแพะเมืองผี ขับตรงเข้าไปโดยไม่มีการเก็บค่าเข้า วันนี้แดดร้อนมาก แม้ว่าลานจอดรถของแพะเมืองผีจะกว้างใหญ่ แต่ทุกคนก็มองหาแต่ที่จอดร่มๆ มีด้านที่ทำหลังคาให้นิดหน่อยเราก็ต้องรีบเข้าไปจอด บางคนไม่สนใจการจอดกลางแดดแต่ขอให้จอดใกล้กับร้านค้า จะได้เดินใกล้ๆ ร้านค้าในแพะเมืองผีมีหลายร้านอยู่ในอาคารเดียวกันหมด ในอาคารเป็นรูปสี่เหลี่ยมมีร้านค้าเรียงกันอยู่รอบๆ ตรงกลางเป็นโต๊ะสำหรับนั่ง วันนี้นักท่องเที่ยวมาเที่ยวแพะเมืองผีมากมาย แต่ร้านค้ากลับปิดเกือบหมด เหลืออยู่ 2 ร้าน ร้านหนึ่งขายข้าวเหนียวส้มตำ ร้านหนึ่งขายเครื่องดื่มแล้วก็มาม่าคัพ คนมานั่งรอคิวสั่งส้มตำข้าวเหนียวลาบน้ำตก เยอะแยะไปหมด หลายคนรอไม่ไหวก็จัดการบะหมี่กดน้ำร้อน แล้วก็ออกไปเที่ยว ส่วนผมสั่งข้าวเหนียวกับไก่ย่าง คิดว่าจะได้เร็วๆ แต่เอาเข้าจริงกลับต้องรอตั้งนาน แต่ก็ต้องทำใจครับ คนมาเที่ยวเยอะจริงๆ แต่ทำไมร้านค้าถึงเปิดร้านเดียวก็ไม่รู้เหมือนกัน

หลังจากที่จัดการมื้อเที่ยงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็ออกเดินไปในพื้นที่ของอุทยานแพะเมืองผี ช่วงแรกของทางเดินร่มรื่นมาก เพราะมีการจัดเป็นสวนพันธุ์ไม้หอม ถ้ามีเวลามากๆ ลองเดินเข้าไปชื่นชมกลิ่นของพันธุ์ไม้พวกนี้กันได้นะครับ ในพื้นที่มีโต๊ะนั่ง กับศาลาพักผ่อน อยู่กระจายเป็นจุดๆ ส่วนถ้ารีบจะเดินเข้าแพะเมืองผีเลยก็ได้ ผ่านศาลาพระเทพฯ ไปอีกไม่ไกลก็ถึงแล้ว

ทางเดินเข้าแพะเมืองผี ก่อนที่จะเข้าไปชมพื้นที่กันจริงๆ ขอเล่าอะไรนิดหน่อยพอเป็นเกล็ดความรู้ เกี่ยวกับแพะเมืองผี ว่า สถานที่แห่งนี้เกิดจากธรรมชาติ เป็นลักษณะของดินที่ยุบตัวลง บางที่ก็ยุบมาก บางที่ก็ยุบน้อย ที่ยุบมากหน่อยก็จะเกิดเป็นเสาดินสูงๆ ที่ยุบน้อยก็จะสวยน้อยไปด้วย สภาพแบบนี้เกิดขึ้นหลายแห่งในประเทศไทย มีชื่อเรียกกันต่างๆ นานา แล้วแต่พื้นที่เหล่านั้นจะเรียกว่าอะไร อย่างเช่น กาดเมืองผี (จังหวัดเชียงใหม่) ละลุ (จังหวัดสระแก้ว) เสาดินนาน้อย (จังหวัดน่าน) โป่งยุบ (จังหวัดราชบุรี) ผมโชคดีหน่อยที่มีโอกาสได้เดินทางไปเห็นมาหมดทุกที่ ที่ละลุ กับ แพะเมืองผี มีความสวยงามใกล้เคียงกัน มีความสูงพอๆ กัน ที่กาดเมืองผีจะสูงหน่อยแต่พื้นที่ที่เกิดมันน้อยกว่าที่อื่น ส่วนเสาดินนาน้อยก็สวย แต่ผมว่ายังน้อยกว่าแพะเมืองผี กับละลุ โป่งยุบราชบุรีสวยน้อยที่สุด เอาละทีนี้ก็เข้าไปกันเลยดีกว่า

ก้าวแรกของการเดินเข้าเมืองผี หลังจากที่เราเดินผ่านสวนพันธุ์ไม้หอม ที่ค่อนข้างร่มรื่นมาได้ไม่นาน ตอนนี้เราก็มาถึงจุดที่จะเดินลงไปชมแพะเมืองผี เห็นได้เลยว่าต้นไม้เป็นสิ่งที่หายาก กลางแดดร้อนๆ ของตอนกลางวัน ไม่ต้องบรรยายมากว่ามันจะร้อนขนาดไหน ถ้าจะมากันจริงๆ ในช่วงเที่ยงหรือบ่าย ควรจะพกร่มมาด้วยนะครับ พื้นที่ทั้งหมดในการเดินเที่ยวแพะเมืองผี ระยะทางเกือบ 2 กิโลเมตร แต่จุดที่นักท่องเที่ยวเข้ามาชมกันมากที่สุดอยู่ที่บริเวณแรกนี่แหละ พอเที่ยวทั่วบริเวณ 200 เมตร นี้แล้วส่วนใหญ่เดินกลับครับ ถ้าไม่เดินลงไปชมกันแบบใกล้ๆ ให้เดินตรงไปอีกหน่อยจะถึงจุดชมวิว เป็นที่ยืนชมวิวมุมสูง มองเห็นแพะเมืองผีกันแบบกว้างๆ แต่สำหรับผมแล้วผมชอบการลงไปคลุกวงไนมากกว่า แต่ขอพาเข้าไปชมแค่ช่วงแรกก่อนนะครับ เดินจนสุด 2 กิโลเมตรไม่ไหวจริงๆ ร้อนเกินไปครับ

เสาดิน จุดแรกที่เราเข้ามาเจอในเส้นทางการเดินศึกษาธรรมชาติแพะเมืองผี ที่ผมเล่าว่ามีอยู่หลายแห่งในประเทศไทย แล้วทำไมจึงมีคนรู้จักแพะเมืองผีมากที่สุด เพราะที่นี่มีพื้นที่บริเวณกว้าง จัดตั้งเป็นวนอุทยานมีการบริหารจัดการและประชาสัมพันธ์เป็นเรื่องเป็นราวมากกว่าที่อื่นๆ การบริหารจัดการแบบมีผู้ดูแลรองลงมาเป็นเสาดินนาน้อย ส่วนละลุมีพื้นที่กว้างใหญ่เช่นกัน แต่รถเข้าไม่ถึง ต้องต่อรถอีแต๋นของชาวบ้านเข้าไป กาดเมืองผีมีคนดูแลน้อย นักท่องเที่ยวก็เข้าไปเที่ยวน้อย เป็นแบบดูแลกันแบบชาวบ้าน ส่วนที่โป่งยุบเป็นที่นาในบ้านคน ยิ่งแทบไม่มีการจัดการอะไรเลย แพะเมืองผีจึงเป็นปรากฏการณ์ดินยุบที่เชิดหน้าชูตาเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก มีชาวต่างชาติแวะเวียนมาเที่ยวกันไม่ใช่น้อยๆ การเกิดสภาพดินยุบแบบนี้ก็ทำให้ส่วนที่เหลือไม่ยุบลงมากลายเป็นเสาที่สูงโดดเดี่ยวอยู่กลางลานกว้างบ้าง เป็นแนวกำแพงยาวๆ บางๆ บ้าง

ห้องกำแพงดิน ตรงนี้มันมีลักษณะพิเศษกว่าที่อื่นนิดหน่อยครับ ผมก็เลยเรียกมันว่าห้องกำแพงดิน เพราะมันมีผนังรอบด้าน เหลือช่องทางด้านหน้า พอที่จะเดินเข้าไปได้ เหมือนห้องจริงๆ ความมหัศจรรย์แบบนี้นี่เองที่ทำให้นักท่องเที่ยวทั่วโลกอยากจะมาเห็น ถึงแม้ว่าสำหรับใครหลายๆ คนมันจะดูแสนธรรมดา แต่ขอบอกก่อนนะครับว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นทุกประเทศ

ภายในห้องดิน เห็นคนมาเที่ยวพากันรอคิวเข้ามายืนในห้องดินแล้วถ่ายรูป ผมก็เลยลองเข้ามาดูบ้าง ผมถ่ายเสยขึ้นไปบนฟ้า ก็ได้ภาพอย่างที่เห็นนี่ละครับ เล่ามาตั้งนานแล้ว ยังไม่ได้เล่าตำนานแพะเมืองผีเลย เห็นใครหลายๆ คนสงสัยว่า ทำไมจึงเรียกที่นี่ว่าแพะเมืองผี

เอาละเริ่มตำนานแพะเมืองผี ณ บัดนี้
แพะเมืองผีตั้งอยู่ระหว่างตำบลทุ่งโฮ้งและตำบลน้ำชำ อำเภอเมือง จังหวัดแพร่ ห่างจากตัวเมืองราว 15 กิโลเมตร บนเส้นทางสาย แพร่ - ร้องกวาง แยกตรงกิโลเมตร ที่ 9 เข้าไปอีกประมาณ 6 กิโลเมตร โดยสถานที่ตั้งของแพะเมืองผีมีลำธารเล็กๆ ไหลผ่าน ในสมัยโบราณเป็นที่ศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งชาวบ้าน ตำบลทุ่งโฮ้ง และใกล้เคียงให้ความนับถือมาก เพราะมีประวัติความเป็นมาที่ลึกลับ โดยคนโบราณเล่าสืบถ่อกันมาว่า มียายแก่เข้าไปเที่ยวในป่าหาผักหน่อไม้มาเป็นอาหาร ได้หลงเข้าไปในที่แห่งนี้แล้วพบหลุมเงินหลุมทอง จึงเอาเงินเอาทองใส่หาบจนเต็ม แล้วยกใส่บ่าเพื่อจะหาบกลับบ้าน ก็หลงไปหลงมาในป่าแห่งนั้น เพราะเทวดาอารักขาเจ้าถิ่นนั้นไม่ให้เอาไป เพียงแต่เอามาอวดให้เห็น ยายแก่คนนั้นจึงหาหนทางเอาหาบนั้นกลับบ้านไม่ได้ จึงได้วางหาบนั้นไว้ แล้วจัดแจงตัดไม้มาคาดทำเป็นราว พอถึงบ้านแล้วจึงกลับไปเอาเงินเอาทองตามที่ราวคาดไว้ ออกไปก็ไม่ถึงสักที ยิ่งยกเท้าไปข้างหน้าก็เหมือนยกถอยหลังไปอีก เหมือนหนึ่งว่ามีคนดึงหาบข้างหลัง ยายแก่จึงวางหาบไว้ที่นั้น แล้วรีบไปบอกชาวบ้านมาดูหาบเงินทองนั้น ชาวบ้านก็หลั่งไหลไปดูเป็นจำนวนมาก ครั้งเมื่อไปถึงเงินทองนั้นกลับหายไป ตามป่านั้นก็พบรอยเท้า จึงสะกดรอยตามไปจนถึงเสาเมโร และไม่มีรอยปรากฏออกไปทางอื่นเลย ยายแก่กับชาวบ้านจึงได้ตั้งชื่อสถานที่แห่งนี้ว่า แพะเมืองผี
แพะ เป็นภาษาพื้นเมือง แปลว่า ป่าละเมาะ
ส่วนเมืองผี หมายถึง ความเงียบเหงาวังเวงเหมือนเมืองผี
เสาเมโร ภาษาพื้นเมืองหมายถึง เสารูปเหมือนปราสาทที่ใช้ครอบศพผู้ตายทางภาคเหนือ

กำแพงดิน หลังจากจุดนี้เป็นต้นไป จะมีแนวกำแพงดินยาวๆ อยู่ขวามือ ในเวลาเที่ยงหรือใกล้เที่ยง เงาของเสาดินหรือกำแพงดินมันจะสั้นๆ หลายคนใช้เป็นที่หลบความร้อนจากแสงแดด ตลอดเวลาที่ผมเดินถ่ายรูปอยู่มีคนอยู่ประปรายเยอะแยะ แต่ต้องรอจังหวะให้พอดีกับที่คนว่างๆ จะได้รูปสวยๆ หลังจากนี้ก็คงไม่มีอะไรจะบรรยายมากแล้วครับ ชมภาพแพะเมืองผีกันยาวเลยก็แล้วกัน

ช่วงท้ายของแพะเมืองผี จุดนี้เป็นจุดสิ้นสุดพื้นที่เสาดินและกำแพงดินช่วงแรก ทางเดินยังคงมีต่อไปเรื่อยๆ ตามเงาต้นไม้ที่ไม่สูงมากนัก คงเป็นเพราะพื้นที่บริเวณนี้มันค่อนข้างแล้ง จึงไม่ค่อยได้เห็นป่าไม้สูงๆ สักเท่าไหร่ หลังจากที่เก็บภาพแต่ละจุดของแพะเมืองผีจนครบในช่วงแรกแล้วก็ว่าจะเดินกลับแล้วละครับ ถ้าสนใจจริงๆ ก็ลองเดินเข้าไปเรื่อยๆ ได้อีกเป็นกิโลเลยละ