เวียงสา นาน้อย น่าน...ไง

    เรื่องราวของการเดินทางทริปนี้ของเราเน้นเส้นทางสายธรรมชาติ ไปที่อำเภอเวียงสา ต่อด้วยนาน้อย ของจังหวัดน่าน เป็นทริปรับลมหนาวแรกของปี 2560 ก็ว่าได้ เพราะก่อนเดินทางยังไม่เคยเจอลมหนาว เราเตรียมกระเป๋าง่ายๆ เพราะเป็นทริปสั้นๆ 2 วัน 1 คืน แน่นอนว่าการเดินทางต้องไปเครื่องบิน จากดอนเมืองลงน่านนคร ต่อด้วยรถตู้ที่สนามบินเข้าเมืองยิงยาวไปเวียงสาจะว่าใกล้ก็ใกล้ จะว่าไกลก็ไกลอยู่นะ นั่งรถชมวิวซะเพลินเลยช่วงนี้ทำถนนขยายเป็น 4 เลน ต่อไปได้วิ่งกระจายแน่นอน การท่องเที่ยวจังหวัดน่านคึกคักมากเมื่อเทียบกับการมาน่านครั้งแรกเมื่อ 10 ปีก่อน (อุ้ยไม่น่าเล่า แก่เลย) จากความประทับใจในธรรมชาติและความสงบของจังหวัดน่านจากวันนั้นเราก็มาน่านอยู่เนืองๆ จนได้รูปที่เที่ยวน่านจะครบอยู่แล้วเนี่ย แต่ก็ยังไม่มีความคิดที่จะเบื่อจังหวัดนี้เลย (ถึงได้มาอีกนี่ไง)

    ถึงเวียงสาสายๆ เราเข้ามาไหว้พระวัดบุญยืนก่อนเลย เมื่อไปที่ไหนเราควรได้ไหว้สิ่งศักดิื์สิทธิ์ประจำที่นั้นๆ เพื่อความสบายใจและเป็นสิริมงคลแก่เราและเพื่อนๆ ร่วมทริป พระประธานในวัดบุญยืนเป็นพระพุทธรูปปางเปิดโลก เป็นพระยืนจนทีแรกเรียกผิดบ่อยๆ ว่าวัดพระยืน นอกเหนือจากความพิเศษในการสร้างพระยืนเป็นพระประธานแล้วในโบสถ์ยังมีเสาต้นใหญ่มากๆ มีลายประดับสีทองสวยทุกต้น ได้ความว่าในเสาปูนแต่ละต้นมีเสาไม้สักขนาดใหญ่ถูกครอบด้วยปูนเอาไว้เพื่อให้ไม้สักอยู่ได้นานๆ

    ด้วยความสวยงามแบบเรียบง่ายของวัดเก่าแก่ประจำถิ่นเราใช้เวลาอยู่ที่นี่นานมากจนถูกต้อนขึ้นรถเพราะต้องไปต่ออีกหลายที่ หลังวัดบุญยืนจะมีร้านอาหารที่คนที่นี่ชอบไปกันมากมีของอร่อยหลายอย่าง ทั้ง ขนมจีนน้ำยา น้ำเงี้ยว ข้าวซอย ก๋วยเตี๋ยวเนื้อ ก๋วยเตี๋ยวหมู โดยเฉพาะก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋นที่อร่อยจนต้องสั่งเบิ้ล สรุปแล้วจัดไป 3 คือขนมจีน 1 จาน ก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋นอีก 2 ร้านอาหารอร่อยที่ว่าชื่อร้าน บ้านไม้คนเมือง ถ้าไปไม่ถูกยังไงคลิกที่ลิงค์ตรงชื่อร้านเลยนะ

    ต่อจากนั้นก็เดินทางมาที่นี่ "บ้านกะหล๊ก" อะไร(ว๊า) ชื่อบ้านมันแปลกแท้ ที่จริงก็ไม่มีอะไร คำว่า กะหล๊ก เหมือนกับ กระพรวน อะไรทำนองนี้เป็นอุปกรณ์ที่เค้าใช้ตีกันให้มันมีเสียงดัง หรือเอาไว้แขวนคอวัวควายก็ได้ บ้านกะหล๊กอยู่ที่ดอนไชยใต้ อำเภอเวียงสา เจ้าของคือ อาจารย์ระดม อินแสง เปิดบ้านหลังนี้ให้เป็นโฮมสเตย์เข้ามาพักกันได้ในราคาไม่แพง มีกิจกรรมล่องเรือฟังดนตรีชมวิถีชีวิตดอนไชยใต้ และยังเปิดเป็นโรงเรียนเล็กๆ สำหรับสอนการเขียนตั๋วเมือง (ตัวอักษรล้านนา) 

    กะหล๊กของอาจารย์วันนี้ไม่ได้ใช้เป็นเครื่องมือทำเสียงสัญญาณอะไรเหมือนเมื่อก่อน แต่ใช้เป็นเสียงสัญญาณเคาะเรียกปลาในแม่น้ำให้มากินอาหาร อาจารย์จะให้อาหารปลาเป็นประจำทุกวันจนปลาจำเสียงกะหล๊กของบ้านนี้ได้ ใกล้ๆ บ้านหลังนี้เป็นเขตห้ามจับสัตว์น้ำตามข้อตกลงของชุมชน จะเลี้ยงปลาให้โตปล่อยพันธุ์ปลาลงแม่น้ำเรื่อยๆ ให้ชาวบ้านละแวกนี้ได้จับปลากินและเอาไปขายมีรายได้ในครอบครัว ดูเหมือนว่าปลาในแม่น้ำช่วงนี้จะมีมากคนจะมารวมกันจับปลาด้วยวิธีแปลกๆ และวิธีที่ไม่แปลกกันเยอะเราเห็นระหว่างการล่องเรือเที่ยวนี่แหละ ถ้าเปรียบเทียบกับที่บ้านเราคนจับปลาจับๆๆๆๆ อย่างเดียวไม่มีการปล่อยเพิ่ม สมัยเด็กๆ หย่อนเบ็ดลงน้ำไม่ถึง 2 นาทีได้ปลาแล้ว สมัยนี้ทั้งแห ทั้งอวน ยังไม่เจอปลาเลย นับว่าบ้านดอนไชยใต้ยังได้คิดถึงความสำคัญตรงนี้ก่อนที่จะมีปัญหาขาดแคลนปลาเหมือนบ้านเรา

    ล่องเรือเที่ยวแม่น้ำน่านยาวไปจนถึงปากน้ำว้า บริเวณที่น้ำว้าไหลมาบรรจบแม่น้ำน่าน เห็นคนมารวมกันจับปลาอยู่เป็นกลุ่มใหญ่ชนิดที่มีกระท่อมให้พักหลบแดดหลายหลัง มีคันเบ็ดเรียงราย มีตาข่ายรอเจ้าของที่จะขึงลงในแม่น้ำ มีลอบ เป็นกับดักเวลาที่ปลาเข้าไปมันจะลั่นปิดประตูตั้งเรียงรายอยู่ริมตลิ่ง เป็นหลักฐานแสดงให้เห็นว่าในแม่น้ำนี้ปลาชุมมากเลยละ

    กิจกรรมล่องเรือฟังดนตรีใช้เวลาประมาณ 40 นาที คือไปและกลับเที่ยวละ 20 นาที ระหว่างทางอาจารย์จะเล่าอะไรให้ฟังเยอะแยะไปหมดบางเรื่องก็จำได้บางเรื่องก็จำไม่ได้ เรื่องหนึ่งที่น่าสนใจคือตรงปากน้ำว้าหลังจากฤดูน้ำหลากผ่านไปน้ำจะลดระดับลงเรื่อยๆ จะมีหาดทรายโผล่ขึ้นมา หาดทรายนั้นจะเป็นที่ตั้งแคมป์ของคนหาปลาในคืน 14 ค่ำ กับ แรม 1 ค่ำ เป็นการหาปลาที่ใต้แสงจันทร์ที่ฟังดูจะโรแมนติกซะนี่กระไร ที่เว้นคืน 15 ค่ำไว้เพราะเป็นวันพระ อาจารย์เล่าว่าช่วงคืนพระจันทร์เต็มดวงปลาจะจับได้มากกว่าวันอื่นๆ ในระหว่างการตกปลาก็จะก่อไฟปิ้งย่างบนหาดทรายกลายเป็นเรื่องอเมซิ่งมหัศจรรย์ที่อยากเห็นกับตาสักครั้งอีกแล้ว

    เรือวนกลับมาส่งที่ท่าหน้าบ้านกะหล๊ก อาจารย์ใช้พายที่เขียนอักษรล้านนาด้วยลายมือที่สวยมากๆ จนนึกว่าไม้พายอันนี้เอาไว้โชว์อย่างเดียว แต่อาจารย์เอามาใช้จริงๆ ตอนที่จะคัดหัวเรือให้เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา ด้านหนึ่งของไม้พายเขียนว่า "สำนักเจ้าวัดฮ่าง" มีความหมายคล้ายๆ กับว่า เป็นเจ้าสำนักที่ไม่มีวัดจะอยู่เพราะวัดพังไปหมดแล้ว อะไรทำนองนั้นแหละ

    เรื่องราวของเวียงสายังคงประทับใจเราอยู่จนถึงวันที่เรานั่งเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา ต่อจากเวียงสาเราเดินทางไปที่อำเภอนาน้อย เป็นพื้นที่ของขุนเขาและธรรมชาติ ที่เที่ยวที่นี่รู้จักกันดีคือดอยเสมอดาว ดังยิ่งกว่าชื่ออื่นๆ ซะอีก ถ้าบอกว่าอุทยานแห่งชาติศรีน่าน เผลอๆ คนไม่รู้จัก ต้องบอกว่าดอยเสมอดาว แต่พวกเราก็ไม่ได้ตรงดิ่งไปดอยเสมอดาวทันที โปรแกรมของเราวันนี้อยากเปลี่ยนมาลองนอนที่อุทยานแห่งชาติขุนสถานดูบ้าง เพราะคราวก่อนมาเที่ยวขุนสถานเป็นแค่ทางผ่านคือแวะมาดูพญาเสือโคร่ง กับชมพูภูคา ทริปนี้ขอสักทีขอนอนที่ขุนสถานนี่แหละ

    อุทยานแห่งชาติขุนสถานที่เราเคยเขียนไว้ในบทความส่วนมากเลยมีแต่ดอกไม้ที่สถานีวิจัยต้นน้ำขุนสถาน คราวนี้เลยจะเขียนบทความเรื่องอุทยานแห่งชาติขุนสถานขึ้นมาอีกเรื่องขอตั้งชื่อเรื่องว่า ดอยแม่จอก ก็แล้วกัน เพราะที่นี่มีจุดชมวิวดอยแม่จอกเป็นไฮไลท์ของอุทยาน ซึ่งต้องเดินขึ้นเขาไป 600 เมตร ถ้ามาช่วงปลายฝนควรมีถุงกันทากหรือว่าถุงเท้ายาวๆ แนะนำว่าให้เอาน้ำมันมวยชุบถุงเท้าก่อนใส่จะทำให้ทากไม่อยากไต่เลยแหละ

    พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าวันนี้ไม่ประทับใจผู้ชมสักเท่าไหร่ เมฆเต็มไปหมดแล้วพระอาทิตย์ก็ตกหายไปหลังภูเขาแบบเรียบๆ เหลือให้เก็บแสงเป็นลำพอดูได้อยู่หน่อยนึง เมื่อเริ่มจะมืดเราก็เก็บของลงจากเขา จุดชมวิวนี้เดินแค่ 600 เมตรก็จริงแต่มันชันเอาเรื่องทางก็ลื่นไม่ใช่เล่น ทากก็มีไม่น้อย 5555 ไว้ใครอยากมาลองก็มากันนะไม่เหนื่อยมากเดินเรื่อยๆ เอา

    คืนนี้บ้านพักเต็ม เต็นท์ก็เกือบเต็มทั้งๆ ที่เป็นคืนวันอาทิตย์ สุดยอดแล้วคนไทย เราคิดว่าจะมาบนเขานี้แบบไม่มีใครเลยด้วยซ้ำ แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิด ข้าวเย็นกินร้านสวัสดิการ ข้าวเช้าก็เหมือนกัน มีกับข้าวให้เราอิ่มหนำได้สบายถ้าติดต่อไว้ก่อน ไม่งั้นแล้วไม่แคล้วมาม่า นะจ๊ะ อิ่มหนำกันดีก็แยกย้ายไปอาบน้ำ อุณภูมิคืนนี้ 16 องศา จัดไปครับพี่น้อง หนาวแรกของปีเล่นซะหนักเลยนะ ในเต็นท์อุทยานหลังละ 400 บาท มีแผ่นรองนอน 3 แผ่น นอนได้ 3 คนสบายๆ มีผ้าห่มบางๆ แต่ช่วยให้ชีวิตเราดีขึ้นมาก ลมแรงหมอกขาวไปทั่วจนมองไม่เห็นดาว และยังทำให้ความหวังของทะเลหมอกของเราลางเลือนไปด้วย ช่างมันเหอะนอนดีกว่า

    ข้าวต้มร้อนๆ กาแฟทรีอินวันกับน้ำร้อน และไข่ลวก เป็นอาหารเช้าที่วิเศษมากๆ สำหรับเช้าที่หนาวมากวันนี้ ตลอดทั้งคืนลุกออกมาพยายามจะถ่ายรูปดาวให้ได้แต่สุดท้ายต้องยอมแพ้กับธรรมชาติ หมอกที่คิดว่าจะเป็นทะเลหมอกก็ฟุ้งกระจายขาวโพลนมองอะไรไม่ค่อยเห็น ได้แต่เก็บภาพบรรยากาศเย็นๆ กลางสายหมอกมาฝากเพื่อนๆ ทัวร์ออนไทย

    หลังจากถ่ายรูปเก็บความฟินของอากาศเย็นๆ หนาวแรกของปีนี้ของพวกเราแล้วก็พร้อมที่จะเดินทางต่อ โปรแกรมต่อมาของพวกเราคือมาเดินเที่ยวที่ดอยเสมอดาว วันนี้เป็นวันจันทร์ คิดว่าดอยเสมอดาวจะเงียบเป็นเป่าสาก ที่ไหนได้พอเรามาถึงก็เห็นคนกำลังเก็บข้าวของเช็คเอาท์จากเต็นท์หลายหลังเลย สงสัยจริงๆ ว่าคนพวกนี้ทำมาหากินอะไรกัน 555+ ดอยเสมอดาวยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมาก นับจากวันที่เรามาสมัยก่อนนู้นนนน เราสามารถมาจองที่กางเต็นท์บนสันเขาได้ มันเป็นจุดกางเต็นท์ที่วิเศษที่สุดเท่าที่เคยกางมาเลยเพราะรูดซิปตอนเช้าจะมองเห็นทะเลหมอกอยู่ข้างนอกประตูเต็นท์เรามีหลักฐานมาให้น้ำลายไหลเล่น

    ส่วนผาหัวสิงห์ก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนกัน

    ก่อนที่จะเดินขึ้นรถแล้วเดินทางกันต่อไป เราลองเดินข้ามมาอีกด้านหนึ่งของดอยเสมอดาว นี่คือสิ่งที่เปลี่ยนไปอย่างมากๆ เพราะเมื่อก่อนจะไม่มีอะไรเลย ตอนนี้มีลานกางเต็นท์ของเอกชน และร้านหมูกะทะแบบเดลิเวอรี่ นอกจากจะมากางเต็นท์หรือนอนเต็นท์ของอุทยานที่จะเห็นพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว ลองเปลี่ยนมานอนเต็นท์เอกชนด้านหลังที่จะได้ชมพระอาทิตย์ตกบ้างก็ไม่เลวนะ เจ้าของลานกางเต็นท์เอารูปให้ดู ว้าววว แจ่มเลย เห็นแล้วอยากนอนต่อสักคืน เป็นรูปที่ถ่ายด้วยมือถือที่พี่เจ้าของเต็นท์ไร่ภูสายหมอกให้มา

    ต่อจากดอยเสมอดาวแล้วเราตระเวนเที่ยวบริเวณใกล้เคียงอีกสักหน่อยก่อนที่จะเดินทางลงจากเขา ที่เที่ยวแห่งหนึ่งในอุทยานแห่งชาติศรีน่านเชื่อว่าหลายคนไม่รู้จักคือ แก่งหลวง ที่นี่เป็นที่ล่องแก่งระดับโปร ต้องเก่งและมีประสบการณ์ล่องแก่งมาเยอะแล้วถึงจะมาล่องที่นี่ได้ การล่องแก่งถือเป็นกิจกรรมส่วนหนึ่งของแก่งหลวงเท่านั้น เรามาที่นี่เพื่อที่จะมาดูวิถีชีวิตชาวบ้านที่ผูกพันกับแก่งหลวงเพราะเป็นสถานที่จับปลายอดนิยมโดยเฉพาะการใช้ยอ มันเป็นอะไรที่เซอร์ไพรส์จริงๆ เพราะการยกยอส่วนมากจะเห็นในบริเวณบึงกว้างๆ น้ำนิ่งๆ แต่แก่งหลวงที่น้ำเชี่ยวเวอร์แบบนี้กลับมีคนมายกยอกันเยอะแถมได้ปลาเยอะซะด้วย ชาวบ้านยืนเรียงกันยกยอตามหาดทรายยกพร้อมกันหลายๆ คนสวยดีเหมือนกันนะ ส่วนที่น้ำเชี่ยวจะยกกันไม่กี่คน แต่ภาพที่ออกมาก็ได้อารมณ์ต่างจากการยกยอที่อื่นเป็นไหนๆ

    การจับปลาอีกวิธีหนึ่งคือการเหวี่ยงหรือทอดแห ชาวบ้านที่นี่จะเหวี่ยงแค่เบาๆ แหจะไม่ออกเป็นวงกว้างมากแต่จับปลาได้เยอะจนอึ้ง

    ลุงแกโชว์ปลาให้ดูมีตัวนึงใหญ่เท่าหน้าแข้งเลย ไม่รู้ปลาอะไรแกบอกชื่อมาแหละแต่ลืมแล้ว 5555 มันไม่น่าเชื่อจริงๆ ที่ปลาตัวขนาดนี้จะติดแห

    ปิดท้ายการท่องธรรมชาติของทริปนี้ที่เสาดินนาน้อย (เดี๋ยวจะหาว่ามาไม่ถึงนาน้อย) เสาดินนาน้อยและคอกเสือเป็นของที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ กาลเวลาผ่านไป ฝนที่ตกลงมาก็เซาะดินออกไป รูปร่างก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ เรียกว่าเป็นศิลปะที่ไม่เคยซ้ำกัน ทุกครั้งที่มาจะได้เห็นภาพใหม่ๆ ตลอด

    ก่อนที่เวลาการเดินทางของทริปนี้จะหมดลง เรากลับเข้ามาในเมืองที่วัดพระธาตุเขาน้อย แลนด์มาร์กอีกแห่งหนึ่งของน่าน เหลือเวลานิดหน่อยสำหรับการจะเดินทางไปเช็คอินเครื่องบินขากลับ ใช้เวลาที่เหลือท่องเมืองน่านเก็บเกี่ยวความสุขของนักเดินทางไปเรื่อยๆ

    ทำบุญไหว้พระเสาหลักเมืองและวัดมิ่งเมือง

    สุดท้ายและท้ายสุดของการเดินทาง งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา เรามารวมตัวกันที่ศูนย์ของฝาก OTOP เมืองน่าน ตลาดต้องชม กินข้าวกินปลาให้เรียบร้อย ก่อนที่จะเดินทางไปสนามบินน่านนคร และเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพ ทริปสั้นๆ 2 วัน 1 คืน ใครจะรู้ว่าเราจะเที่ยวน่านได้มากมายขนาดนี้ เมืองนี้ยังคงเป็นเมืองน่าเที่ยวที่มีอะไรหลากหลายอย่างไม่ซ้ำกับทริปก่อนๆ และยังคงมีอีกหลายอย่างที่เรายังไม่เคยสัมผัสซ่อนอยู่อย่างแน่นอน ว่างๆ ลองมาเที่ยวน่าน แล้วจะรู้ได้ด้วยตัวเอง

    ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านบทความเรื่องนี้ แล้วพบกันใหม่เรื่องราวดีๆ ของเรา 

    ขอบคุณ Creative Tourism 

     ฝากติดตามการเดินทางของเราแบบเรียลไทม์ และทดลองเครื่องมือนำเที่ยวดีๆ ที่คิดค้นขึ้นด้วยฝีมือของคนไม่ได้เรียนคอมพิวเตอร์ เป็นเหมือนแอพนำเที่ยวที่ไม่ต้องดาวน์โหลดไม่ต้องติดตั้ง แค่สแกนก็ใช้ได้ทันที touronthai mini เว็บเดียวเที่ยวไทยไม่ง้อแอพ  ลองเลยแล้วจะเลิฟ