ตลาดร่มหุบ (ตลาดรถไฟ)

ตั้งขายอยู่ริมทางรถไฟใกล้สถานีรถไฟแม่กลอง ความยาวของตลาดประมาณ 100 เมตร บรรดาพ่อค้าแม่ค้าจะวางขายสินค้าบนพื้นติดกับรางรถไฟ ส่วนคนที่มาเดินตลาดก็เดินตามรางรถไฟ เวลารถไฟมาก็ต่างหุบร่มที่กางและเก็บสินค้าให้พ้นจากขบวนรถภายในเวลาชั่วพริบตา จนเป็นที่มาของชื่อตลาดร่มหุบนั่นเอง สถานีรถไฟสมุทรสงคราม หรือสถานีแม่กลองมีรถไฟแล่นตามเส้นทางไปถึงสถานีวงเวียนใหญ่ ตารางเดินรถดังนี้

ตารางเดินรถสถานีรถไฟแม่กลอง โทรศัพท์ 034-711-906
เวลาเที่ยวแรกออกเวลา 06.20 น.
เวลาเที่ยวสองออกเวลา 09.00 น.
เวลาเที่ยวสามออกเวลา 11.30 น.
เวลาเที่ยวสุดท้าย ออกเวลา 15.30 น.

เวลารถไฟเข้า
เวลาเที่ยวแรกเข้าเวลา 08.30 น.
เวลาเที่ยวสองเข้าเวลา 11.10 น.
เวลาเที่ยวสามเข้าเวลา 14.30 น.
เวลาเที่ยวสุดท้าย เข้าเวลา 17.40 น.

ข้อมูลเพิ่มเติม:โทรศัพท์ 034-711-906

แก้ไขล่าสุด 2017-02-12 02:27:30 ผู้ชม 51180

การเดินทาง แผนที่ ที่เที่ยว/ที่พัก

กดติดตามการเดินทางของเราใน Youtube ด้วยนะคะ

บรรยากาศในตลาดร่มหุบ พื้นที่รางรถไฟบริเวณใกล้สถานีรถไฟสมุทรสงครามซึ่งอยู่กลางเมืองติดกับตลาดเทศบาลในเมือง ซึ่งแท้จริงแล้วน่าจะเป็นพื้นที่ของตลาดเดียวกันแต่เนื่องจากตลาดมีขนาดเล็กสมกับจังหวัดที่มีเพียง 3 อำเภอ ขนาดตลาดไม่เพียงพอสำหรับพ่อค้าแม่ค้า ก็เลยมีการตั้งแผงเลยออกมานอกตลาด ประกอบกับในสมัยก่อนการเดินทางส่วนมากจะไปทางรถไฟ การค้าขายของก็ต้องมาที่สถานี ถึงจะเข้าถึงลูกค้าได้ง่าย แต่ละวันมีรถเข้าออก 4 เที่ยว ช่วงเวลาแค่ไม่กี่นาทีก็เก็บร่มให้รถไฟผ่านไป แล้วก็ซื้อขายกันต่อไปได้อีกเป็นชั่วโมง การเก็บร่มและกางร่มของพ่อค้าแม่ค้าไม่ได้สร้างความลำบากอะไรมากนัก ตลาดแห่งนี้ก็เลยยังคงอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ หากไปถามผู้สูงอายุรุ่นคุณแม่คุณยายต่างคนก็บอกเหมือนกันว่าเกิดมาก็มีตลาดแบบนี้แล้วไม่รู้ว่าเริ่มกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เราเองก็มาที่นี่นับย้อนกลับไปก็ร่วม 15 ปีแล้ว ทีแรกเข้ามาไม่เคยเจอรถไฟผ่านก็เดินซื้อของกันเฉยๆ เห็นว่าเป็นรางรถไฟแต่คิดไปว่ารถไฟเลิกใช้เส้นทางนี้แล้วอะไรอย่างนั้น ของในตลาดเทศบาลไม่ใช่ว่าน้อย หมู เห็ด เป็ด ไก่ ปลาทะเล หมึก กุ้ง ปู อาหารสำเร็จ แกงถุง มีให้เลือกมากมาย ที่จริงก็ไม่จำเป็นจะต้องมาหาอะไรที่รางรถไฟ จะมีก็แต่เรื่องของผักที่รางรถไฟมีเยอะกว่าด้านในตลาด แต่ชาวบ้านในละแวกนี้ก็นิยมมาเดินตามรางรถไฟ บ้างก็ว่าบางอย่างเค้าถูกกว่าในตลาด อันนี้ก็ต้องลองไปสำรวจกันดูเอง

รถไฟออกจากสถานีแม่กลอง แล้วอยู่มาวันหนึ่งผมเองก็ได้เห็นรถไฟที่กำลังจะออกจากสถานีแม่ค้าก็พากับหุบร่มเอาสินค้าที่วางเกยรางรถไฟ หรือล้ำเข้าไปใกล้รางออกให้ห่างจากรางพอสมควร ส่วนของที่วางกับพื้นก็จัดให้เตี้ยกะเอาว่าเตี้ยแค่ไหนรถไฟจะไม่เฉี่ยวเอาของให้เสียหายก็คาดคะเนเอาตามความชำนาญเพราะขายอยู่ตรงนี้มาหลายปีดีดัก รถไฟแล่นผ่านตลาดที่แม่ค้าหุบร่มรอเป็นระยะๆ ร้านที่อยู่ไกลเห็นร้านข้างๆ หุบร่มก็พากันหุบเรียงเรื่อยไปเหมือนกับการเล่นเวฟในสนามฟุตบอล นั่นแหละจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมต้องเอากล้องมารอเวลาเพื่อเก็บภาพ หลังจากนั้นพยายามมาที่ตลาดนี้หลายต่อหลายครั้งบางครั้งก็ไม่พอดีกับเวลารถเข้า-ออกจากสถานี บางครั้งมาก็พอดีจังหวะเหมาะ เก็บภาพอยู่ 3-4 ครั้ง แล้วก็เอามารวมให้ชมกัน

เมื่อแม่ค้าหุบร่มเก็บของออกจากราง ที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของคนที่มาเดินจ่ายตลาดต้องหาที่หลบรถไฟ ที่ว่างที่กว้างพอที่จะเอาตัวเองไปยืนไม่ให้โดนขบวนรถไฟ เดินมาถึงร้านไหนก็มองหามุมหลบที่ร้านนั้น ถ้าไม่มีก็ต้องเดินเร็วๆ หรือวิ่งหาเอาก็มี

รถไฟเคลื่อนออกจากสถานีแบบช้าๆ เพราะรู้กันกับแม่ค้าให้แต่ละร้านมีเวลาเก็บร่มและข้าวของออกจากเส้นทางของรถไฟ แต่จะว่าไปก็ไม่ได้ช้าไปกว่าตอนเคลื่อนออกจากสถานีอื่นๆ เท่าไหร่ ถึงตอนนี้คนขายคนซื้อก็หลบรถไปอยู่ระยะปลอดภัยคงเหลือแต่นักท่องเที่ยวที่มาเก็บภาพประทับใจหาดูยากที่อาจจะยืนจังก้าเก็บภาพจนรถไฟเข้ามาใกล้แล้วจริงๆ ถึงจะหลบ ภาพคนมาเที่ยวยืนถ่ายรูปก็เกิดขึ้นเมื่อไม่นานเท่าไหร่ สมัยแรกๆ ที่ผมมายืนถ่ายรูปแทบจะไม่มีคนอื่นเลย คงเป็นเพราะภาพเหล่านี้ถูกเผยแพร่ออกไปยังต่างประเทศ จนนักท่องเที่ยวต่างชาติพากันแห่มาที่นี่

หายใจรดรถไฟ ในบางจังหวะบางวันก็มีบ้างที่ผมหาที่หลบไม่ได้ไกลมาก อีกอย่างก็อยากจะได้ภาพแบบเฉียดๆ ขบวนรถด้วย ก็เลยลองยืนแอบอยู่แถวนอกพอมองเห็นช่องว่างระหว่างรถไฟกับพ่อค้าแม่ค้าในตลาดชนิดหายใจรถขบวนรถไฟ เห็นหน้าตัวเองสะท้อนอยู่บนข้างรถเลยก็ว่าได้

กลับสู่สภาพเดิม ทันทีที่ท้ายขบวนรถผ่านร่มของตัวเองเจ้าของร้านก็จะกางร่มออกมาชนิดที่ว่ายิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งได้ขายของเร็วเท่านั้น ถ้าได้เห็นภาพวีดีโดคลิปตามเน็ตก็จะเห็นเลยว่าร่มกางออกมาต่อๆ กันเหมือนเล่นเวฟเหมือนกับตอนที่หุบร่มเลยทีเดียว แม่ค้าที่มาทำธุระอีกฟากของรางรถไฟก็จะรีบวิ่งกลับไปจัดของที่ร้าน ที่เป็นการวิ่งท้ายรถไฟนะครับไม่ใช่วิ่งตัดหน้า อย่าเข้าใจผิดเอาไปทำตามเพราะอันตรายมาก ตลาดแห่งนี้ยังมีชื่อเรียกกันอีกอย่างหนึ่งว่า ตลาดเสี่ยงตาย ด้วยแต่พอเปิดมานานหลายสิบปีไม่มีข่าวคราวอุบัติเหตุร้ายแรงเกิดขึ้นให้เห็น ตอนหลังก็เลิกเรียกชื่อตลาดเสี่ยงตายกันไป เหลือแต่ชื่อตลาดร่มหุบเท่านั้น

รถไฟขาเข้า เมื่อมีรถออกก็ต้องมีรถเข้า เป็นกฏตายตัวของสถานีรถไฟ เรามาดูภาพบรรยากาศของตลาดตอนรถออกไปแล้วตอนนี้เรามาดูตอนรถเข้ากันบ้าง วิวที่ได้จะสวยไปคนละแบบ ก่อนที่รถไฟจะแล่นฝ่าตลาดเข้ามาจะมีการชะลออยู่แถวๆ ข้างโรงเรียนส่งสัญญาณให้พ่อค้าแม่ค้าก่อน ทีนี้ก็ต้องเก็บร่มเหมือนกับตอนรถออก ตอนที่ร่มค่อยๆ แหวกออกจากรางรถไฟดูสวยดีจนบางทีภาพนิ่งคงจะบรรยายความรู้สึกแบบนั้นได้ไม่เหมือนกับคลิปภาพเคลื่อนไหว

โปรโมทตลาดร่มหุบ เมื่อตลาดแห่งนี้เป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลายนักท่องเที่ยวก็มากันเยอะขึ้นๆ ด้านข้างขบวนรถก็เลยมีลายที่เขียนไว้ตัวใหญ่ๆ ว่า เที่ยวไทยคึกคักเศรษฐกิจไทยครึกครื้น ตลาดแห่งนี้ก็กลายเป็นอีกหนึ่งความภาคภูมิใจของคนแม่กลองและชาวไทย ที่ทำให้ชาวต่างชาติหลั่งไหลเข้ามาอุดหนุนอุตสาหกรรมท่องเที่ยวของไทยเพิ่มขึ้น