อุทยานแห่งชาติเทือกเขาบูโด-สุไหงปาดี

อุทยานแห่งชาติเทือกเขาบูโด – สุไหงปาดี สมัยก่อนเทือกเขาบูโด-สุไหงปาดี เป็นส่วนหนึ่งของทิวเขาสันกาลาคีรีที่แบ่งเขตแดนไทย-มาเลเซีย เคยเป็นที่ซ่องสุมของผู้ก่อการร้าย จึงไม่ค่อยมีผู้ใดเข้ามาสัมผัสความมหัศจรรย์ของผืนป่าดงดิบแห่งนี้ เมื่อสถานการณ์คลี่คลายลง ในปี พ.ศ. 2517 กรมป่าไม้จึงจัดตั้งวนอุทยานน้ำตกปาโจ และกลายมาเป็นอุทยานแห่งชาติบูโด-สุไหงปาดี ซึ่งมีพื้นที่ประมาณ 294 ตารางกิโลเมตร ครอบคลุมพื้นที่บางส่วนของนราธิวาส ยะลา และปัตตานีเทือกเขาบูโดนี้จัดเป็นส่วนหนึ่งของป่าดิบร้อนแบบอินโด-มาลายัน

ป่าดิบชื้นเขตร้อนซึ่งมีความชื้นสูงเพราะมีน้ำฝนตกตลอดปี และเป็นป่าที่มีความหลากหลายทางชีวภาพมากที่สุด เมื่อเทียบกับป่าประเภทอื่นในพื้นที่เท่าๆ กัน ป่าเขตร้อนนี้จะพบเฉพาะแนวเส้นศูนย์สูตร คือ พื้นที่ระหว่างเส้นทรอปิคออฟแคนเซอร์ที่ 23 [1/2] องศาเหนือและใต้ ในประเทศไทยจะอยู่ในช่วงคอคอดกระจังหวัดระนองลงไป นักพฤกษศาสตร์แบ่งป่าเขตร้อนทั่วโลกออกเป็นสามเขตใหญ่ คือ ป่าฝนเขตร้อนทวีปอเมริกา ป่าฝนเขตร้อนแถบอินโด-มาลายัน และป่าเขตร้อนแถบทวีปแอฟริกา

พันธุ์ไม้เด่นของที่นี่คือ ใบไม้สีทอง หรือ ย่านดาโอ๊ะ เมื่อปี พ.ศ. 2531 พันธุ์ไม้ชนิดนี้ถูกค้นพบเป็นครั้งแรกในโลกที่นี่ ใบไม้สีทองเป็นไม้เลื้อย มีลักษณะใบคล้ายใบชงโคหรือใบเสี้ยว แต่มีขนาดใหญ่กว่ามาก บางใบใหญ่กว่าฝ่ามือเสียอีก มีขอบหยักเว้าเข้าทั้งที่โคนใบ และปลายใบ ลักษณะคล้ายวงรีสองอันอยู่ติดกัน ทุกส่วนของใบจะปกคลุมด้วยขนกำมะหยี่เนียนนุ่ม มีสีทองหรือสีทองแดงเหลือบรุ้งเป็นประกายงดงามยามต้องแสงอาทิตย์ สามารถมองเห็นได้จากระยะไกล หากขึ้นในที่ที่มีความชื้นสูงลักษณะของใบจะยิ่งนุ่มหนาตามไปด้วย เมื่อใบใหญ่เต็มที่ จึงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีบรอนซ์เงิน หรือเขียวในที่สุด ช่อดอกสีขาวของย่านดาโอ๊ะก็เตะตาไม่แพ้กัน ใกล้ๆ สำนักงานอุทยานฯ ก็มีอยู่ต้นหนึ่งให้ชื่นชม และยังมีพันธุ์ไม้ที่สำคัญ หายาก มีราคาแพง และกำลังจะสูญพันธุ์ คือ หวายตะค้าทอง

สัตว์ป่าหายากที่เคยพบในบริเวณนี้คือ แรด ชะนีมือดำ สมเสร็จ และเลียงผา และที่สำคัญ คือ ค่างแว่นถิ่นใต้ มีถิ่นอาศัยอยู่ในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ทางตอนใต้ของพม่า ภาคใต้ของประเทศไทย ไปจนถึงมาเลเซียและหมู่เกาะใกล้เคียง มักอาศัยอยู่ตามภูเขาสูงชันและป่าดงดิบ อยู่รวมกันเป็นฝูงประมาณ 30-40 ตัว มีตัวผู้ที่แข็งแรงที่สุดเป็นจ่าฝูง ปกตินิสัยขี้อาย กลัวคน ไม่ก้าวร้าวดังเช่นลิง (นอกจากค่างแว่นถิ่นใต้แล้ว ในประเทศไทยยังพบค่างอีกสามชนิด ได้แก่ ค่างดำ ค่างหงอก และค่างแว่นถิ่นเหนือ ในปัจจุบันค่างทั้งสี่ชนิดถูกจัดให้เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่มีสถานภาพถูกคุกคาม) ในอุทยานฯมีน้ำตกอยู่หลายแห่ง เช่น น้ำตกภูแว น้ำตกปาโจ และน้ำตกปากอ แต่ที่รู้จักกันทั่วไป นักท่องเที่ยวเข้าถึงได้สะดวก คือ น้ำตกปาโจ เป็นน้ำตกที่มีลักษณะเป็นหน้าผาสูงกว้าง คำว่า ปาโจเป็นภาษามลายูท้องถิ่นมีความหมายว่า น้ำตก ที่น้ำตกปาโจนี้มีทางขึ้นไปสู่ต้นน้ำเป็นชั้นๆ รวม 9 ชั้น นับว่าเป็นน้ำตกที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดและสวยงามแห่งหนึ่งของภาคใต้ แต่เนื่องจากสภาพป่าโดยรอบไม่สมบูรณ์นัก ในหน้าแล้งน้ำจึงค่อนข้างน้อย นอกจากน้ำตกยังมีสถานที่น่าสนใจอื่นๆ ได้แก่ ศาลาธารทัศน์ ซึ่งเคยเป็นพลับพลาที่ประทับของพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว ในคราวเสด็จประพาสจังหวัดนราธิวาส และยังมีก้อนหินสลักพระปรมาภิไธยตั้งอยู่ในบริเวณน้ำตกปาโจด้วย ฤดูท่องเที่ยวที่นี่ตลอดทั้งปี

การเดินทาง อยู่ห่างจากตัวจังหวัดนราธิวาส 26 กิโลเมตร ใช้ทางหลวงหมายเลข 42 ไปยังอำเภอบาเจาะถึงบริเวณสี่แยกเข้าตัวอำเภอ ให้เลี้ยวเข้าไปตามถนนอีกประมาณ 2 กิโลเมตร ถึงที่ทำการอุทยานฯ

ข้อมูลเพิ่มเติม:ททท. สำนักงานนราธิวาส 0 7352 2411
http://www.tourismthailand.org/narathiwat

แก้ไขล่าสุด 0000-00-00 00:00:00 ผู้ชม 15615

การเดินทาง แผนที่ ที่เที่ยว/ที่พัก

กดติดตามการเดินทางของเราใน Youtube ด้วยนะคะ

มาถึงแล้วอุทยานแห่งชาติ อยู่ห่างจากตัวเมืองไม่ไกลมาก ใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมงที่นี่คนมาเที่ยวกันเยอะ ทั้งคนไทยคนต่างชาติ เราเห็นฝรั่งมาเที่ยวกันเป็นกลุ่ม สอบถามได้ความว่าฝรั่งกลุ่มนี้เดินทางมาเป็นครูสอนภาษาโดยการอาสา เงินเดือนเหมือนครูไทยแต่น้ำใจงามที่มาเป็นครูในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ อุทยานแห่งชาติบูโด-สุไหงปาดี มีที่เที่ยวหลายจุดแต่หลักๆ ทุกคนจะเลือกมาที่นี่ คือน้ำตกปาโจ จากตรงนี้เดินเท้าเข้าไปอีก 200 เมตรก็จะถึงหน้าผาน้ำตกกว้างใหญ่

เส้นทางสู่น้ำตกปาโจ ท่ามกลางธรรมชาติที่ร่มรื่น เราจินตนาการว่าน้ำตกนี้คงจะไม่ค่อยมีคนมาเที่ยวกันมากนักเพราะสถานการณ์สามจังหวัดที่ไม่ค่อยสงบ แต่ผิดคาด คนมาเที่ยวกันเยอะมากคนที่เพิ่งมาถึงเหมือนเราก็เยอะ คนที่เที่ยวนานแล้วกำลังเดินกลับสวนทางออกมาก็มี ตรงลานจอดรถมีร้านค้าเปิดบริการเหมือนอุทยานอื่นๆ ตามปกติ ไม่มีทีท่าว่าจะดูน่ากลัวอย่างที่เราคิดไว้ตอนแรก วัยรุ่นมากมายขึ่มอเตอร์ไซค์มาเที่ยวเป็นกลุ่มใหญ่อย่างสนุกสนาน

น้ำตกปาโจ เดินมาไม่กี่นาทีเราก็มาถึงทางที่จะลงไปที่น้ำตก จากตรงนี้เป็นบันไดเดินลงสั้นๆ ถือว่าเป็นน้ำตกที่เข้าถึงได้อย่างไม่ลำบากยากเย็นเลย

จากบันไดที่เรากำลังเดินลงไปมองเห็นด้านล่างเป็นลำธาร คนมาเที่ยวก็เลือกทำเลที่จะนั่งเล่นตามโขดหินบ้างลงเล่นน้ำบ้างตามอัธยาศัย

น้ำตกปาโจ น้ำตกแห่งนี้มี 9 ชั้น เริ่มจากชั้นแรกเป็นชั้นที่มีคนมาเที่ยวมากที่สุด เป็นผากว้างใหญ่น้ำจะมีมากในช่วงที่ฝนตกชุก ปกติจะเห็นสายน้ำไหลลงมาไม่มากเป็นเรื่องปกติ ถึงแม้ว่าเราจะมากันในเดือนกันยายนก็ตาม อีกชั้นหนึ่งมีบันไดเดินขึ้นไปจะเป็นชั้นที่อยู่เหนือหน้าผาใหญ่ตรงหน้าของเรา จากนั้นแล้วก็ไม่ค่อยจะมีคนเดินต่อกันเท่าไหร่ น้ำตกปาโจมีแอ่งน้ำหลายแห่ง ให้คนเลือกลงเล่นตามชอบใจ ส่วนหลายคนที่ไม่ได้ตั้งใจมาเล่นน้ำก็จะนั่งเล่นพักผ่อนชมวิวไปเรื่อยตามโขดหิน ดูเพื่อนๆ เล่นน้ำถ่ายรูปกันไป ดูไม่เหมือนกับเมืองที่น่ากลัวและกำลังอยู่ในสถานการณ์ไม่ปกติเลยสักนิดเดียว

น้ำตกปาโจ เป็นน้ำตกที่นอกจากจะเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจของชาวบ้านที่นี่แล้ว ยังมีความสำคัญอย่างยิ่ง เนื่องจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และพระบรมวงศานุวงศ์หลายพระองค์ ได้เสด็จพระราชดำเนินเยือนน้ำตกแห่งนี้พร้อมลงพระปรมาภิไธยบนหินก้อนใหญ่ ไม่เพียงเท่านั้น อีกด้านของหินก้อนเดียวกันจะมีพระปรมาภิไธย จปร. ของรัชกาลที่ ๕ อยู่ด้วย

รอยยิ้มแห่งน้ำตกปาโจ ปิดท้ายด้วยภาพนี้ครับ เห็นกันหรือยังละว่า มาเที่ยวนราธิวาส ก็ยังมาได้อยู่ ไม่ใช่จะน่ากลัวอะไรกันขนาดนั้น ทุกคนในภาพก็ใช้ชีวิตตามปกติ เล่นน้ำอย่างสนุกสนานเหมือนคนพื้นที่อื่นๆ นั่นแหละ

สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณ การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย สำนักงานนราธิวาส มา ณ โอกาสนี้ครับ