Touronthai Forum สนทนาประสาเที่ยว
หมวดหมู่ทั่วไป => แชร์ประสบการณ์/โพสต์รูปประทับใจ => ข้อความที่เริ่มโดย: Tommy ที่ ธันวาคม 15, 2011, 11:51:03 AM
-
มาแล้วๆ สำหรับประสบการณ์ รูปสวย ข้อมูลดีๆ สำหรับนักท่องเที่ยวเชิงผจญภัยท้าลมหนาว พิสูจน์ตัวเอง ฯลฯ หลากหลายเหตุผลของคนท่องเที่ยวที่เลือกเส้นทางสายนี้ สำหรับดอยหลวงเชียงดาวนั้นเป็นยอดดอยที่มีความสูงอยู่ในอันดับต้นๆ ของประเทศไทย สูงอันดับ 3 ของประเทศรองจากดอยอินทนนท์และผ้าห่มปก ระยะทางในการเดินศึกษาธรรมชาติจนถึงลานกางเต็นท์ 6,500 เมตร จากจุดเริ่มต้นไปยังอ่างสลุง ระหว่างทางมีลานกางเต็นท์ระหว่างทาง 2 จุด สำหรับนักท่องเที่ยวที่วางแผนจะนอนกลางทาง ลานกางเต็นท์ระหว่างทางนั้นก็เป็นจุดพักหลักๆ สำหรับนักเดินป่าที่ต้องการเดินแบบวันเดียวจบถึงอ่างสลุง ในทริปนี้เราเลือกที่จะใช้บริการของการนำเที่ยวท้องถิ่น จะได้ไม่ต้องเตรียมอะไรมากนอกจากร่างกายและเครื่องใช้ที่จำเป็นต้องใช้เท่านั้น การหุงหาอาหารให้เป็นหน้าที่ของผู้นำเที่ยวท้องถิ่นไป ในงานนี้เราหาข้อมูลเกี่ยวกับผู้ให้บริการหลายราย ปรากฏว่าผู้ที่มีการเอ่ยถึงมากที่สุดและมีผู้คนเขียนถึงความประทับใจในบริการเป็นอย่างมากก็คือลุงแกละแปดริ้ว ปกติบริการอาหารมีร้านอยู่ในวัดถ้ำเชียงดาว นักท่องเที่ยวนับแสนคนในแต่ละปีที่มาเที่ยววัดถ้ำเชียงดาวเป็นกลุ่มลูกค้าหลักของลุงแกละ ส่วนนักเดินป่าอย่างเรามีเพียง 2-3 พันคน ในแต่ละปี ถือว่าเป็นงานอดิเรกของลุงแกละ ซึ่งเราคงต้องเรียกว่า พี่แกละ มากกว่า เพราะอายุแกเพิ่งจะ 55 เอง
หลังจากติดต่อพี่แกละได้แล้วเราก็ต้องโอนเงินมัดจำล่วงหน้า คนละ 1000 บาท (ราคาเต็มคนละ 2500 บาท) เพื่อที่จะได้เอาไปตระเตรียมอาหารและว่าจ้างลูกหาบตามจำนวนที่เหมาะสมของแต่ละกลุ่ม ลูกหาบที่ดอยเชียงดาว หรือดอยหลวงเชียงดาวแต่ละคนจะรับน้ำหนัก 20 กิโลกรัม เท่านั้น เพราะเส้นทางการเดินเขาที่ลาดชันอย่างมาก นัดเวลาที่เราจะเดินทางไปถึงร้านลุงแกละแปดริ้ว ในวัดถ้ำเชียงดาว แล้วเราก็ออกเดินทางจากกรุงเทพฯ ประมาณ 5 ทุ่ม เข้าไปรับสมาชืกที่รออยู่ในเมืองเชียงใหม่ ไปเอาถุงนอนเพิ่ม และอื่นๆ รวมถึงแวะกินข้าวเช้าที่แม่ริม ในที่สุดเราไปถึงวัดถ้ำเชียงดาวเวลาประมาณเกือบ 10.00 น.(ช้ากว่าเวลลาที่นัดพี่แกละไว้หลายชั่วโมง) เมื่อเลี้ยวรถเข้าวัดสิ่งแรกที่ทำให้เราตื่นตามากคือเจดีย์เก่ามากๆ หน้าวัดแทนที่เราจะเร่งทำเวลาเพื่อออกเดินทาง เรามาแวะเก็บภาพรอบๆ เจดีย์เก่าองค์นี้ก่อนอีกหน่อย
เก็บภาพเจดีย์โบราณของวัดแล้ว เราเข้าไปหาพี่แกละซึ่งยืนรออยู่แล้วที่จะขนสัมภาระของเรามาจัดสรรให้ลูกหาบคนละเท่าๆ กัน หลังจากนั้นก้ขึ้นรถกระบะของคนในพื้นที่เพื่อเดินทางไปยังจุดเริ่มต้นของการเดินเท้าพิชิตยอดดอยหลวงเชียงดาว ระยะทางจากร้านพี่แกละไปยังจุดเริ่มต้น 12 กิโลเมตร เป็นทางคอนกรีตกว้างพอดีที่รถสองคันจะสวนกันได้แต่ต้องระวังหน่อยเพราะไม่มีไหล่ทางให้หลบ อากาศค่อนข้างเย็น และยิ่งเย็นลงๆ ทุกขณะที่เรามุ่งหน้าสูงขึ้นไปตามท้องถนนของเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าเชียงดาว รถกระบะพาเราขึ้นสูงขึ้นเรื่อยๆ ตามความชันของถนนบนเขา และยิ่งทำให้เราที่อยู่ท้ายรถรู้สึกหนาวมากขึ้นทุกทีๆ
-
ในที่สุดเราก็มาถึงจุดเริ่มต้นเส้นทางเดินพิชิตดอยหลวงเชียงดาว เราถ่ายรูปที่ระลึกกับป้ายทางเข้า ก่อนที่จะแยกย้ายกันเดินเข้าป่าตามอัธยาศัย ที่บอกว่าเดินแยกย้ายกันก็เพราะว่าทีมเราเรารู้อยู่แล้วว่าใครเดินเก่ง ใครเดินช้า เราจะไม่รอกัน แต่จะแยกกันไปตามความถนัดของแต่ละคน 200 เมตรแรกดูจะเป็นทางเดินค่อนข้างราบ แม้จะมีเนินอยู่บ้างแต่ก็เป็นเนินไม่ชันมากนัก ทางเดินขึ้นดอยหลวงเชียงดาวเป็นเส้นทางคนเดินเล็กๆ มีป่าหญ้าที่สูงเกือบท่วมหัวอยู่ 2 ข้าง ใบหญ้าเหล่านี้เราจะต้องสัมผัสมันไปเรื่อยๆ จนบางทีก็รู้สึกคันเหมือนกัน จบ 200 เมตรที่ว่า ต่อจากนี้ก้เป็นของจริง เป็นเส้นทางที่ชัันมาก เริ่มจากประมาณ 30 องศา ไปเรื่อยๆ ผ่านไปอีกประมาณ 200 เมตร ความชันของเส้นทางเดินนี้ก็เปลี่ยนไปเป็นชันขึ้นประมาณ 45-60 องศา เนินนี้เป็นช่วงที่ทำให้เกิดความท้อหลายๆ ครั้ง ขาที่ก้าวเดินมาเรื่อยๆ จะเริ่มตึง ความเร็วจะลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด การหยุดพักก็จะเกิดขึ้นแบบถี่ๆ บางช่วงเดินไป 10 ก้าวก็ต้องหยุดพักหายใจให้อาการหอบทุเลาลง บางทีก็ต้องมองหาดอกไม้ หรือวิวที่พอจะถ่ายรูปได้ จะได้ไม่ต้องเดินตลอดเวลาและเป็นการพักเหนื่อยไปด้วยในตัว แต่บังเอิญวันนี้อากาศดีมาก มีหมอกหนาพัดผ่านเข้ามาบนดอยที่เรากำลังเดินอยู่จนบางทีก็ปิดบังทัศนวิสัย มองไม่เห็นอะไรที่อยู่ไกลออกไปอย่างที่ใจอยากจะให้เป็น มีบางช่วงที่หมอกจางลงพอมองเห็นหมู่บ้านชาวเขาเบื้องล่าง เป็นจังหวะที่หลายๆ คนรอคอย ผมยกกล้องมาส่องหามุมดีๆ ยืนบนก้อนหินที่จะทำให้มองเห็นวิวผ่านยอดหญ้าลงไปยังหมู่บ้านถ่ายรูปไปสักพักหมอกก็ถูกพัดเข้ามาปิดบังวิวสวยนั้นอีกครั้งอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเปิดให้ชมวิวได้อีก ผมก็ต้องเก็บกล้องแล้วเดินต่อ
-
1 ชั่วโมง ครึ่งทาง เนินถอดใจแห่งเชียงดาว เราถ่ายรูปหมู่ที่ป้ายจุดเริ่มต้นเส้นทางเดินพิชิตยอดดอยหลวงเชียงดาว 6,500 เวลา 10.54 น. เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง ตอนนี้เรามาอยู่ที่ครึ่งทางของเนินแรก ดอยหลวงเชียงดาวไม่มีการตั้งชื่อเนินต่างๆ เหมือนภูกระดึง หรือภูสอยดาว ที่จะมีชื่ออย่างเช่น ซำแฮก แห่งภูกระดึง หรือ เนินส่งญาติ แห่งภูสอยดาว ดังนั้นผมจึงแรียกเนินแรกของดอยหลวงเชียงดาวว่า เนินถอดใจ เพราะเนินนี้ยาวมากๆ น่าจะมีระยะทางไม่น้อยกว่า 1200 เมตร และเป็นเนินแรกที่เราจะต้องเจอ คนที่เดินมาถึงตรงนี้ได้แล้วอาจจะมีบ้างที่ถอดใจเดินกลับถ้าหากรู้ว่านี่เพิ่งจะได้เพียงครึ่งเนินเท่านั้น และยังมีทางลาดสูงขึ้นไปเรื่อยๆ อีกเท่าตัวกับที่เดินขึ้นมา ทีแรกผมเองก็ไม่รู้ว่าจุดนี้เป็นจุดประมาณกึ่งกลางของเนิน และหลายๆ คนที่เดินมาครั้งแรกก็คงเหมือนผม ทุกๆ ก้าวที่เดินขึ้นมาอย่างยากลำบากบนดินที่มีรอยขุดให้เป็นขั้นๆ เหมือนบันไดเนื่องมาจากความชัน หากไม่ขุดเป็นขั้นๆ คงมีคนไถลถอยหลังลงมาเรื่อยๆ แทนที่จะก้าวไปข้างหน้า เราหยุดพักตรงนี้อีกครั้งเพราะมีหินหลายขนาดให้เราเลือกนั่งพัก การพักครั้งนี้ของเรากินเวลานานพอสมควรกว่าหัวใจจะกลับมาเต้นในจังหวะปกติ การเดินทางบนเส้นทางชันเรื่อยๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุดเป็นเวลานานๆ สำหรับเราแล้วก็เหมือนการเร่งจังหวะหัวใจให้ทำงานในความเร็วที่สูงที่สุดที่จะทำได้ ก่อนออกเดินทางผมเอาน้ำขวดเล็กใส่กระเป๋าข้างของกางเกง 2 ข้าง สำหรับเดินจิบไปเรื่อยๆ ทดแทนเหงื้อที่เสียไประหว่างทาง ปกติจะเดินระยะทาง 6500 เมตร เท่ากับดอยหลวงเชียงดาวก็มีบ้างที่หมดน้ำไป 1 ขวด แต่ที่ดอยหลวงเชียงดาวนี้แค่ครึ่งเนินแรกน้ำในขวดก็พร่องไปมากแล้ว
สำหรับคนที่เดินป่ามาหลายแห่งแล้วก็มีบ้างที่จะสามารถคาดเดาระยะทางของตัวเองที่เดินได้เทียบกับเวลาที่เสียไป อย่างหลายคนจะเดิน 6 กิโลเมตรใช้เวลาประมาณ 4 ชั่วโมง พอเวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง ก็น่าจะเดินได้ไม่ต่ำกว่า 1.5 กิโลเมตร แต่จุดที่เรานั่งอยู่นี้ถามคนนำทางในตอนขากลับ พี่แกละบอกว่าประมาณ 900 เมตร เอง โห แล้วแบบนี้ เมื่อไหร่จะถึงละเนี่ย
หลังจากที่นั่งพักกันนานพอแล้วเราออกเดินกันต่อ เวลา 12.33 น. ผมก็มาถึงบริเวณที่เป็นสันของเนินเขา เป็นจุดหมายปลายทางแรกที่ผมมองหามาตลอดทาง การเดินขึ้นเนินเรื่อยๆ แบบนี้มันทำให้กำลังใจของเราลดลงๆ เรื่อยๆ เหมือนกันแฮะ สิ่งเดียวที่เราอยากจะให้ถึงเร็วๆ ก็คือสันเขา เพราะหลังจากสันเขาแล้วนั่นหมายความว่าทางข้างหน้าต่อจากนั้นจะเป็นทางลาดลงบ้าง เพราะเราเดินขึ้นๆๆๆๆ มาตลอด มานานมากแล้ว ความท้อก็เริ่มเข้ามาอยู่ในหัวอยากจะหยุดพักเสียที เมื่อถึงสันเขาของเนินแรกสิ่งที่ผมทำก็คือถอดเสื้อพักครับ อากาศที่ปกคลุมไปด้วยสายหมอกจนมองไม่เห็นวิว และต้นไม้ที่อยู่รอบๆ เราก็มีหมอกปกคลุมขาวโพลนไปหมด อากาศก็น่าจะอยู่ที่ 20 องศา แต่ผมมีเหงื่อออกเต็มตัวจนเสื้อเปียก สายสะพายกระเป๋ากล้องเปียกชุ่มไปหมด การถอดเสื้อรับลมหนาวไม่ทำให้รู้สึกหนาวเลยในเวลานั้น คิดดูเองละกันว่ามันชันขนาดไหน
ระหว่างที่นั่งพักอยู่นั้นก็มีนักท่องเที่ยวอีกหลายคนทยอยเดินตามหลังผมขึ้นมาและก็แซงผมไปเรื่อยๆ พอดีพี่เค้าเป็นผู้หญิงเลยบอกว่าอิจฉาจังที่เห็นผมถอดเสื้อนั่งพักได้ ;D
ในระหว่างนี้เอาเสบียงที่พี่แกละเตรียมมาให้ เป็นข้าวเหนียวหมูชุบใข่ทอด ไส้อั่ว แล้วก็น้ำพริกตาแดง (ดีนะที่ใช้บริการพี่แกละ เค้าเตรียมให้เสร็จสรรพทุกสิ่งอย่าง อาหารทุกมื้อ และลูกหาบ เราเอาตัวเองขึ้นดอยให้ได้ก็พอ)
กินข้าวเหนียวไป 2-3 คำ หมูทอด 1 ชิ้น ไส้อั่ว 1 ชิ้น ส่วนที่เรียกพลังงานของเราได้มากที่สุดคือน้ำพริกตาแดงรสเด็ดจากร้านลุงแกละ แปดริ้ว (แกเป็นคนแปดริ้ว มาแต่งงานกับชาวเชียงดาว เลยปักหลักหากินที่นี่มา 20 ปี แล้ว ต้นไม้ใบหญ้าทุกต้นพี่แกรู้หมด) กินไปไม่ถึงครึ่งพอมีแรงแล้วออกเดินต่อ (กล้วว่ากินเยอะแลัวจะจุก)
-
เอาละ หลังจากนี้อย่างน้อยความชันของเส้นทางคงจะลดลงไปบ้าง ก็เดินทางชันๆ มานานแล้วนี่นา เป็นความคิดที่อยู่ในหัวของผมตลอดเวลา แล้วมันก็ไม่ผิดมากนัก เพราะทางเดินหลังจากที่ผมพิชิตเนินแรกได้สำเร็จ เส้นทางมีขึ้นๆ ลงๆ บ้างแต่ก็ไม่ชันมาก บางช่วงอาจจะต้องเดินชึ้นเนินยาวๆ บ้างแต่ก็ไม่ยาวมากเหมือนแนินแรก เวลาที่เดินลงจากเนินก็เป็นเวลาที่ได้พักขาพักกำลัง ดอกไม้ตามทางเดินสู่ยอดดอยเชียงดาวมีหลายชนิด แต่ในที่นี้ผมขอยกไปเขียนเป็นอีกหัวข้อหนึ่งจะดีกว่า เพราะเดี๋ยวมันจะมีรูปมากเกินไป ตอนนี้เอาเฉพาะการเดินกับวิวสวยๆ อย่างเดียวไปก่อน
ป่าไม้บนดอยเชียงดาวมีหลายแบบผสมกันไป มีไม้ยืนต้นหนาทึบบ้างในบางช่วง แต่ก็มีพืชล้มลุกอย่างกล้วยจำนวนมากมายยังกับมีคนเข้ามาทำสวนกล้วยก็มีเป็นบางช่วงเหมือนกัน และที่ขาดไม่ได้ก็คือช่วงที่มีป่าไผ่ อันจะพบได้ในเส้นทางเดินศึกษาธรรมชาติบนดอยหลายแห่งในเมืองไทย ระหว่างทางเดินช่วงที่เป้นทางราบไม่ชันมากก็มีเวลาถ่ายรูปได้เรื่อยๆ แต่ส่วนใหญ่วิวสวยๆ จะถูกปกคลุมไว้ด้วยหมอกที่ดูเหมือนว่าจะลอยตามหลังเรามาติดๆ ยังไงยังงั้น แต่ก็มีข้อดีตรงที่อากาศเย็นไม่ร้อนมากในระหว่างการเดินป่า แต่ก็อดได้วิวงามๆ ไปหลายช่วง
-
13.16 น. อะไรกันเนี่ย เวลาวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่เรายังเดินได้ไม่ถึงไหนกันเลย ตอนนี้มีจังหวะที่หมอกลอยผ่านเราไปจนมองเห็นยอดดอยที่เรียกว่า ยอดปิรามิด เป็นยอดรูปสามเหลี่ยมแหลมๆ เหมือนปิรามิดจริงๆ ระหว่างทางก็มีต้นพญาเสือโคร่งหรือที่รู้จักกันดีในนามของซากุระเมืองไทยบานให้ชมกันเป็นระยะๆ ที่จริง พญาเสือโคร่งบนดอยหลวงเชียงดาวนี้มีอยู่หลายต้น แต่ละต้นต่างสามัคคีกันบานพร้อมเพรียงกันอย่างสวยงามในต้นเดือนธันวาคม เป็นสาเหตุให้ผมต้องเสียเวลาหามุมสวยๆ ในการถ่ายรูปดอกพญาเสือโคร่งที่เห็นนี้ก่อนที่จะต้องเดินกันต่อไป สิ่งที่ทำให้เรายังคงรู้สึกเหนื่อยล้ามากขึ้นก็คือยอดปิรามิดที่เรามองเห็นมันช่างอยู่ไกลเสียเหลือเกิน แม้ว่าตอนนั้นเรายังไม่รู้จักดอยหลวงเชียงดาวมากนักแต่ก็พอจะรู้ว่าที่ๆ เรากำลังจะไป อยู่เลยยอดปิรามิดนี้ไปอีกไม่น้อย แล้วตอนนี้ปิรามิดที่ว่ายังอยู่ไกลซะขนาดนี้ แล้วมันจะต้องเดินไปอีกนานแค่ไหนกันเนี่ย ระยะทางที่เขียนไว้ว่า 6500 แมตร ชักจะเชื่อถือไม่ได้ซะแล้วสิ
บ่าย 2 โมงครึ่ง เราเดินมาตามทางเรื่อยๆ อย่างไม่แร่งรีบ เอาเท่าที่แรงจะมีไปไหวเพราะตอนนี้ร่างกายมันล้าไปหมดโดยเฉพาะช่างขา ตอนนี้ผมมาอยู่ที่ป่ากล้วย อย่างที่บอกว่าที่ดอยเชียงดาว มีความหลากหลายในเรื่องของพรรณไม้ ป่ากล้วยนี้จะว่าไปก็กินพื้นที่ค่อนข้างกว้าง เป็นระยะทางนับร้อยเมตรได้ เป็นช่วงที่เดินสบายๆ ช่วงหนึ่งในป่าของเชียงดาว
-
หลังจากผ่านป่ากล้วยมาได้ไม่กี่นาที ตอนนี้ก็เริ่มที่จะมองเห็นกำแพงหินปูนขนาดมหึมาที่ดูเหมือนว่าจะขวางทางไม่ให้ใครรุกล้ำเข้าไปในเขตแดนลับแล อยู่ตรงกลางทางเดินของเรา ส่วนขวามือ เป็นเทีอกเขาที่มี 3 ยอดเรียกกันว่าสามพี่น้อง ส่วนที่เราเห็นยอดปิรามิดแหลมๆ เมื่อครู่อยู่ทางซ้ายมือของเรา เส้นทางที่เรากำลังเดินอยู่นี้ก็เหมือนอยู่กลางยอดเขาทั้ง 3 เวลาเกือบบ่าย 3 โมง (14.52 น.) เกือบครึ่งชั่วโมงจากป่ากล้วยผมก็ได้เห็นป้ายบอกทางแยกที่ตั้งอยู่กลางป่า ทางซ้ายชี้ไปอ่างสลุง ยอดดอยเชียงดาว ส่วนทางขวาไป เด่นหญ้าขัด ทางที่เราเดินมาเรียกว่า ปางวัว
ตรงทางแยกนี้เองมีนักท่องเที่ยวหลายต่อหลายคนที่ขอพักกลางทางด้วยการนั่งบนหญ้าที่ถูกนั่งทับมาจนเป็นลานกว้างๆ พอสมควร ป้ายนี้จากความรู้สึกของนักเดินทางด้วยกันบอกว่าเป็นระยะ 2500 เมตร หวาาาา มันยังต้องไปอีกตั้ง 4000 เมตรเชียวเหรอเนี่ย (ข้อมูลนี้มารู้เอาทีหลัง ตอนแรกเข้าใจว่าตัวเองเดินมาได้ 3500 เมตรแล้วด้วยซ้ำ คงเหลืออีกไม่ถึงครึ่งก็คงถึงที่หมาย ที่ไหนได้มันผิดถนัด)
-
จะรีบไปไหนจะรีบไปไหน พักเดี๋ยวหนึ่งก่อนนะครับ มีเหตุให้ต้องออกทริปอีกแล้วครับ เดี๋ยวผมจะมาเล่าต่อ แต่ตอนนี้ขอค้างไว้ก่อน วันจันทร์หน้าจะมาเล่าให้จบอย่างแน่นอนครับ 8)
ระหว่างการพักเอารูปต้นพญาเสือโคร่งมาให้ชมไปพลางๆ ว่าบานเต็มที่แล้ว หลายต้นอยู่กระจัดกระจายกันไปในป่า มีเพียงบางต้นที่เราจะเข้าไปถ่ายใกล้ๆ ได้ แต่ก็มีต้นไม้อื่นรายล้อมดูรกรุงรังไปบางแต่ก็สวยครับ พญาเสือโคร่งที่เชียงดาวเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกประทับใจมากเพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นเยอะขนาดนี้
-
ระหว่างทางมีดอกไม้ต่างๆ ให้เราชมเยอะมากครับ สมกับเป็นดอยหลวงเชียงดาว ด้วยความหลากหลายทางพรรณพืช ทำให้มีผู้สนใจศึกษาป่าไม้ เข้ามาเดินดอยเชียงดาวกันมาก และมีหนังสือรวมเล่มพรรณไม้ดอยเชียงดาวออกมาถึง 3 เล่ม ดอกไม้เหล่านี้ออกดอกแตกต่างกันตามช่วงเวลา บางดอกออกบานสะพรั่งในเดือนพฤษภาคม ซึ่งคงจะไม่ได้เห็นกันง่ายๆ เพราะช่วงนั้นจะปิด ดอกไม้ที่เป็นเอกลักษณ์ของที่นี่ก็คือเทียนนกแก้ว ออกดอกในช่วงพฤศจิกายน เท่านั้น แม้ว่าเราจะรีบมาในต้นเดือนธันวาคมก็ไม่ได้เห็นสักดอก กล้วยไม้บางชนิดสวยๆ ก็มีให้เห็นได้บ้าง แต่ไม่มากนัก
เรื่องดอกไม้เดี๋ยวผมขอรวมไปไว้ท้ายกระทู้ดีกว่า ตอนนี้เอาเรื่องทางเดินกับวิวก่อนจะได้เป็นสัดส่วนไม่งั้นกระทู้นี้คงยาวมากแน่ๆ
-
2 ชั่วโมงถัดมา 16.15 น. ผมก็เดินพ้นหุบเขาซึ่งอยู่ระหว่างยอดเขาสามพี่น้องกับยอดปิรามิด ตรงที่ผมยืนอยู่นี้ก็เป็นทางเดินขึ้นเขาที่เรียกกันว่าสันกลาง มีลักษณะเป็นเหมือนกำแัพงสูงใหญ่ขวางอยู่เบื้องหน้าทำให้เราต้องเดินอ้อมไปอีกทาง ทางเดินขึ้นเนินนี้เป็นอีกช่วงหนึ่งที่ทรมานจิตใจของเราได้เป็นอย่างดี เพราะเป็นทางเดินขึ้นๆๆ อย่างเดียวยาวๆ ยาวพอที่จะทำให้เราท้อได้ มาถึงตรงนี้นักท่องเที่ยวทั้งหมดก็แซงเราไปหมด เหลือกันอยู่ 2 คน เลยต้องหยุดเก็บภาพวิวไปพลางๆ ระหว่างรอให้ตัวเองหายเหนื่อย
-
ถัดจากจุดที่ผมยืนเท่ห์ มองไปทางยอดสามพี่น้องขึ้นไปอีก 100 เมตรเป็นทางเดินขึ้นตลอดและตลอด เฮ้อ เมื่อไหร่จะพ้นเนินนี้ซะทีน้า เห็นลูกหาบเดินลงมาก็เที่ยวถามว่าเมื่อไหร่จะถึง อีกไกลมั้ย ถามซ้ำไปซ้ำมา เห็นลูกหาบก็ตอบมาว่าอีกประมาณ 2 ชั่วโมงก็ถึงแล้ว โห อีกไกลขนาดนั้นเชียวเหรอเนี่ย ผมเดินมาเจอลานกว้างพอประมาณ มีการเหยียบให้หญ้าล้มลงพอนั่งได้ ดูเหมือนว่าลานตรงนี้จะเป็นจุดที่ต้อนรับนักท่องเที่ยวหลายต่อหลายคนที่อาจจะล้มตัวลงนอนเลยก็เป็นไปได้ ลานตรงนี้เป็นสถานที่ที่ผมเอาข้าวออกมากินอีกรอบ ถือว่าเป็นข้าวเย็น และทำให้น้ำหนักของข้าวที่อยู่ในกระเป๋าเบาลงไปบ้าง (ไม่ไหวแล้ว) นอกจากจะนั่งกินข้าวก็ถือโอกาสนั่งพักยาวด้วยครับ เราอยู่ตรงนี้เกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะเดินกันต่อไป
-
5 โมงเย็น การเดินข้ามเนินสันกลางยังไม่ถึงครึ่ง อากาศเย็นลงอย่างรวดเร็ว เพราะเมฆบางส่วนที่เคลื่อนมาปิดพระอาทิตย์ หลายคนในกลุ่มเดียวกับเราเดินถึงลานกางเต็นท์ตั้งแต่บ่ายสามโมง แล้วไปรอชมพระอาทิตย์ตกบนยอดดอยหลวงเชียงดาวกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถ้าหากสังเกตุดีๆ คงเห็นผม 2 คนเดินอยู่ลิบๆ อีกไกลโขกว่าจะถึงจุดหมาย
ที่เนินแห่งนี้เป็นเส้นทางเดินที่ท้อมากที่สุด เพราะมองไม่เห็นปลายทางเอาเสียเลย สันเขาที่อยู่เบื้องหน้าก็ดูสูงเหลือเกิน เดินไปก็คิดไปพลางว่าคงไม่ต้องเดินข้ามเขาลูกนี้นะ เพราะทางเดินบนดอยหลวงเชียงดาว ปกคลุมด้วยต้นหญ้าสูงท่วมหัว มองไม่เห็นเส้นทางว่าจะพาเราไปทางไหน ได้แต่เดินตามทางไปเรื่อยๆ แสงสว่างที่เหลือน้อยลงทุกทีทำให้เราเริ่มกังวล เพราะไม่ได้เอาไฟฉายมาด้วย (ลืมไว้ที่รถ) ถ้ามืดซะก่อนจะเป็นปัญหาให้เราได้มากแน่ๆ ดีที่วันนี้เป็นวันพระจันทร์เต็มดวง (คืนที่มีข่าวว่าจะเกิดจันทรุปราคา)
17.35 ครึ่งชั่วโมงของการเดินทางพาเรามาถึงช่วงสันเขา เป็นอันว่าทางเดินลาดขึ้นเนินผ่านพ้นไปอีกเนินหนึ่งแล้ว เรามองเห็นยอดปิรามิดไกลๆ (เห็นมั้ยว่าจากตอนแรกยืนอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้มาไกลขนาดไหน) ภาพนี้เป็นช่วงสุดท้ายที่จะเก็บภาพได้ของวันนี้ เพราะแสงสว่างเหลือน้อยเต็มทีจนเกินความสามารถที่จะเก็บภาพมาให้ชมได้ หลังจากจุดนี้ก็เป็นอีกช่วงที่น่ากังวล เพราะมีป่าค่อนข้างทึบ เดินเข้าไปแล้วมืด และยังไม่เห็นปลายทางซะที ยังดีที่มีเสียงคนคุยกันให้เราได้ยินมาแต่ไกลๆ อย่างน้อยก็เป็นตัวบอกว่าเราเข้าใกล้จุดหมายของเราเต็มที
-
17.45 น. เราเดินพ้นป่าที่รกทึบ มาถึงช่วงสุดท้ายของการเดินทาง เป็นป่าโปร่ง ทำให้เราสบายใจได้มากขึ้นเพราะอย่างน้อยก็ไม่น่ากลัว เสียงคนคุยกันเฮฮา สนุกสนาน ดังขึ้นเรื่อยๆ ไชโย จะถึงแล้วเว้ย ตามป่าหญ้ามีทางเดินที่เห็นได้ชัด แสงสลัวๆ แต่อย่างน้อยก็มองเห็น เส้นทางเดินพาเรามาถึงลานกางเต็นท์จนได้ เฮ้อ น้ำที่พกมา 2 ขวด เหลือติดก้นขวดนิดหน่อยแล้วก็ถูกผมยกขึ้นดื่มจนหมด ผมนั่งลงตรงผ้าใบที่ปูรอผมอยู่ คนอื่นๆ ก็เริ่มลงมาจากยอดดอย เพื่อเตรียมตัวกินข้าว ขอบคุณพี่แกละและลูกหาบ ที่ทำกับข้าวรอพวกเราอยู่ หากเตรียมมาเองก็คงมีคนที่อดขึ้นไปชมวิวและเตรียมหุงหาอาหาร ส่วนจะรอผมมาทำก็คงหิวแย่เพราะเดินช้ากว่าใคร โชคดีที่่มีพี่แกละ
ทันทีที่พี่แกละเห็นผมแกก็บอกว่า ผมว่าแล้วว่าต้องมาถึง 6 โมงเย็น 555 ;D เป็นแบบนี้ทุกดอยครับ ผมตอบเรียบๆ เพราะรู้ว่าตัวเองเดินช้ากว่าใครในกลุ่มทุกครั้งที่ออกทริปเดินป่า ในกลุ่มเรามี 2 คนที่ยังคงนั่งเล่นอยู่ที่เต็นท์ เพราะคิดว่าจะเดินต่อให้ถึงยอดดอยเพื่อชมวิวคงไม่ไหวแน่ ส่วนอีก 3 คน ลงมาสมทบกับเราพร้อมกับอวดรูปว่าบนยอดดอยเชียงดาวนั้นได้ภาพวิวสวยมาก ผมก็ได้แต่อิจฉา ทำไงได้ละ ;)
พอฟ้ามืดลง พี่แกละทำอาหารเสร็จพอดี เมนูอาหารอร่อยทุกเมนู มีดีที่พี่แกเตรียมไว้ให้แบบเติมไม่อั้น อาหารเย็นวันแรกก็มีไข่เจียว ต้มยำไก่ กระเพราหมู กินไปอันไหนหมดไปครึ่งจานพี่แกจะรีบเอามาเติมให้เต็มจานอยู่ตลอด เป็นความประทับใจแบบสุดๆ จริงๆ ครับ
พี่แกละเป็นคนใจดีมาก อารมณ์ดี มีมุกให้เราได้หัวเราะกันอยู่ตลอด มีความรู้เรื่องดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาวเป็นอย่างดี เป็นคนที่ได้ออกรายการเกมพันหน้า เป็นผู้พาดาราหลายคนขึ้นมาทำรายการเกี่ยวกับดอยเชียงดาวอยู่เสมอๆ
-
เอาละอิ่มอร่อยกันแล้ว หลังจากดูรูปในกล้องเพื่อนๆ ที่เดินขึ้นไปรอพระอาทิตย์ตกบนยอดดอยจนอิจฉาตาร้อนกันพอสมควรก็เอา baby wipe เช็ดตัวทำความสะอาด ล้างหน้าแปรงฟัน (ไม่มีการอาบน้ำบนเชียงดาวครับ แม้แต่สุขายังเป็นแบบหลุมเลย) ทีนี้ก็เข้านอน ก่อนจะนอนก็ปรึกษากันว่าจะขึ้นไปชมพระอาทิตย์ขึ้นบนกิ่วลมดีหรือเปล่า เพราะสภาพอากาศแย่มากๆ สำหรับคนมาถ่ายรูป หมอกลงหนาจัดจนมองไม่เห็นอะไรเลย จุดชมวิวขึ้นไปก็คงเหนื่อยเปล่า เหตุผลเหล่านี้เอามาประกอบกับความเหนื่อยของการเดินวันแรก ยิ่งทำให้ไม่อยากขึ้นไปชมวิวเอาซะเลย ถ้าจะขึ้นกิ่วลมชมวิวพระอาทิตย์ขึ้นควรจะออกเดินทางประมาณ ตี 5 ถ้าเราตกลงจะขึ้นไปพี่แกละจะได้เตรียมอาหารขึ้นไปให้ เราไม่ต้องลงมากินข้าวที่ลานกางเต็นท์ (สุดยอดไปเลย เซอร์วิสสุดๆ)
สรุปได้ความว่าถ้าพรุ่งนี้ฟ้าปิดมีหมอกลงหนาเราจะนอนอยู่ในเต็นท์ ไม่ขึ้นจุดชมวิวบนกิ่วลม เอาละนอนได้แล้ว
กิ่วลม กิ่วแปลว่าช่องแคบ บนกิ่วลมมีลักษณะเป็นช่องเขาแคบๆ มีลมผ่านตลอด มียอดสูงสุด 2 ยอด เรียกว่ากี่วลมเหนือและกิ่วลมใต้ ยอดกิ่วลมใต้เป็นยอดที่เหมาะแก่การชมพระอาทิตย์ขึ้น แต่ทางเดินชันและลำบากกว่ากิ่วลมเหนือนิดหน่อย
เช้าวันที่สอง เป็นไปอย่างที่คาดหมายไว้ อากาศเช้านี้ไม่ดีเลย ช่วงตี 4 ครึ่ง มีฝนตกลงมา เราเสียดายที่ไม่ได้ขึ้นไปชมพระอาทิตย์ขึ้น เพราะสภาพอากาศแบบนี้ คงยากที่จะได้เห็นดวงอาทิตย์ (ตอนฝนตกแอบดีใจนิดๆ ด้วย ไม่ต้องเหนื่อยแล้ววันนี้ เย้ นอนต่อได้ ถ้าฝนไม่ตกคงต้องหาข้ออ้างเหมาะๆ ที่จะไม่ขึ้นไปกับเพื่อนๆ อีก) หมอกลงหนาจัดมากเมื่อเราออกมาจากเต็นท์ตอน 7 โมงครึ่ง ทีมงานพี่แกละทำกับข้าวหุงหาอาหารกันอย่างเร่งรีบให้ทันกับนักท่องเที่ยวที่ตื่นขึ้นมากินข้าว เรายืนแปรงฟันหน้าเต็นท์และพร้อมที่จะกินกันแล้ว
เมนูช้าววันนี้เป็นหมูฮ่องเต้ไข่ดาว (ก็คือหมูทอด แต่พี่แกละบอกว่าหมูฮ่องเต้ เพราะต้องไปหมักที่ห้องของคนชื่อเต้ เป็นไงละมุกพี่แก)
-
พิชิต กิ่วลมเหนือ แก้เบื่อ หลังจากจัดการอาหารมื้อช้าวของเราเป็นที่เรียบร้อยกันแล้ว ยืนคุยกันอยู่นานไม่รู้จะทำอะไรดี ฟ้าก็ปิด หมอกลงหนา เฮ้อ แย่ซะแล้วมั้งทริปนี้ ถ้าทางจะผิดหวังกับการเก็บรูปมาฝากเพื่อนๆ แน่เลย แต่ยังไงอยู่เฉยๆ ก็น่าเบื่อ เลยตกลงเดินขึ้นกิ่วลมกันดีกว่า แม้จะรู้ดีกว่าคงไม่ได้เห็นวิวสวยๆ เป็นแน่แล้ว แต่ก็ดีกว่านั่งๆ นอนๆ อยู่ในเต็นท์ ว่าแล้วก็เตรียมน้ำใส่กระเป๋ากางเกง แล้วออกเดินทาง
เนื่องจากเกิดฝนตกลงมาช่วงเช้ามืด สมาชิกของเราก็เลยกังวลเรื่องฝน และน้ำค้างจากสายหมอกกลัวว่าจะทำให้ชุดเปียก เพราะเอาเสื้อผ้ามาเดินลุยป่ากันชุดเดียว ปกติก็หนาวจะแย่อยู่แล้ว หากชุดเปียกด้วยคงลำบากมากแน่ๆ เลยใส่เสื้อกันฝนเดินป่ากัน ลานกางเต็นท์ของเราอยู่เชิงเขายอดกิ่วลมพอดี ทางเดินของเราเลยไม่ไกลมากนัก แต่ถ้าจะไปยอดดอยเชียงดาวก็จะต้องเดินไกลขึ้นอีกนิดหน่อย เช่นเดียวกันกับบางกลุ่มที่ตั้งแคมป์เชิงยอดดอยเชียงดาว จะเดินมาขึ้นกิ่วลมก็ต้องเดินไกลกว่าเรานิดหน่อยเหมือนกัน
-
ทางเดินพิขิตกิ่วลมนั้นช่วงแรกๆ เป็นทางเดินสบายๆ ราบๆ ในป่าโปร่ง ถัดเข้าไปประมาณ 200 เมตรก็จะมีช่่วงที่เดินลอดต้นไม้บ้าง การเดินไปในสายหมอกทำให้เราไม่เสียเวลาในการถ่ายรูปมากนัก เพราะมันมองไม่เห็น หลังจากนั้นพักใหญ่ เราก็ถึงช่วงที่ต้องไต่เขาค่อนข้างชัน ประกอบไปด้วยหินเป็นช่วงๆ หมอกที่หนาจัดทำให้ทางเดินเปียกชื้นไปหมด ทางเดินก็ลื่น มีล้มบ้างพองาม ช่วงหนึ่งในป่าเป็นป่าดึกดำบรรพ์ ดูลักษณะมอส เฟิร์น เหมือนดอยอินทนนท์
-
หลังจากนั้นไม่นาน เราก็เดินทะลุป่าดึกดำบรรพ์ มีทางแยก 2 ทาง ซ้ายกับขวา ทางขวาไปยอดกิ่วลมใต้ ส่วนทางซ้ายเป็นทางไปยอดกิ่วลมเหนือ ทางไปกิ่วลมใต้นั้นชันกว่ากิ่วลมเหนือ เราจึงเลือกไปกิ่วลมเหนือเพราะไม่อยากเปลืองแรง เพราะถึงยังไงเราก็มองไม่เห็นวิวสวยๆ เบื้องล่าง เห็นเพียงหมอกขาวโพลนรอบตัวไปหมด ระหว่างทางมีดอกไม้มากมายหลายชนิด บางชนิดก็เหลือเพียงดอกเดียวในขณะที่ดอกอื่นๆ โรยราไปหมดแล้ว อย่างเช่น ข้าวปั้น ส่วนดอกไม้อีกชนิดหนึ่งอยู่ใกล้ๆ กับหินขนาดใหญ่บนยอดกิ่วลมเหนือ คือ คำขาวเชียงดาว ดอกตูมๆ ดูคล้ายกับกุหลาบพันปี พอบานออกมามีลักษณะต่างกัน มีเพียงช่อเดียวที่กำลังบานอยู่ ส่วนดอกอื่นๆ มีเพียงดอกตูม และยังมีดอกไม้อื่นๆ อีกหลายชนิดแต่ขอรวมไว้ท้ายกระทู้ ส่วน 2 ดอกนี้อดไม่ไหวที่จะเอามาให้ชมก่อน
-
พิชิตยอดกิ่วลมเหนือ ใช้เวลาเพียง 30 นาที เราก็เดินขึ้นถึงยอดสูงสุดของกิ่วลมเหนือ สุดทางไปต่อไม่ได้แล้ว บนยอดกิ่วลมมีหินขนาดใหญ่ 2 - 3 ก้อน เรียงรายใกล้กันพอที่จะขึ้นไปนั่งได้ 5-6 คน ถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกของการพิชิตยอด หลังจากนั้นก้นั่งคุยกันบนหินก้อนนี้ผลัดกันถ่ายรูปไปมาจนเป็นที่พอใจ เรียกว่าเอาให้คุ้ม ใกล้เที่ยงแล้วเราก็เดินลงจากกิ่วลม เพราะเป็นเวลาใกล้เที่ยงกะว่าเดินลงมาได้กินข้าวเที่ยงพอดีว่างั้นเหอะ
-
ใช้เวลาน้อยกว่าตอนเดินขึ้นนิดหน่อย เราทุกคนลงมาที่ลานกางเต็นท์ ดูพี่แกละโชว์ฝีมือทำข้าวผัดแสนอร่อย มีให้เติมได้มากพอที่ทุกคนจะอิ่ม ถ้าไม่อื่มสามารถต่อด้วยบะหมี่ถ้วยได้ เป็นมื้อเที่ยงแบบง่ายๆ ระหว่างกินข้าวเที่ยงอยู่นั้นเราก็เริ่มกังวลว่าสภาพอากาศจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนไม่ได้ดูพระอาทิตย์ตกของวันที่ 2 รวมทั้งพระอาทิตย์ขึ้นของเช้าวันที่ 3 ก่อนที่จะเดินลงจากเขาดอยเชียงดาวแล้วกลับกรุงเทพฯ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็คงต้องผิดหวังไปตามๆ กัน หลังจากมื้อเที่ยงหลายคนก็เริ่มคุยกันว่าจะขึ้นไปดูพระอาทิตย์ตกหรือเปล่าเพราะหมอกหนาเหลือเกิน กลัวว่าจะเหนื่อยกันเปล่าๆ เรื่องนี้ไม่เป็นเอกฉันท์ หลายคนอยากไป รวมทั้งผมด้วยเพราะวันแรกเดินขึ้นมายังไม่เคยไป อย่างน้อยๆ ไปถ่ายรูปกับป้ายยอดดอยหลวงเป็นที่ระลึกก็ยังดี บางคนขึ้นไปแล้วครั้งหนึ่ง ก็ยังอยากขึ้นไปอีกเพราะลืมถ่ายรูปคู่กับป้าย มีบางคนไม่ขึ้นเพราะคิดว่าวันนี้ไม่น่าจะได้เห็นพระอาทิตย์
เมื่อถึงเวลา 16.00 น. ผมตกลงใจออกเดินมุ่งหน้าสู่ยอดดอยหลวงเชียงดาว อย่างน้อยมาแล้วขอมาให้ถึงเลยดีกว่า ระหว่างทางก็ถ่ายรูปไปเรื่อยๆ ดอกไม้หลายชนิดบนยอดดอยก็เหมือนๆ กันกับที่ถ่ายมาได้จากกิ่วลม บนยอดดอยทางเดินชัน ยาวกว่ากิ่วลม ทำเอาเหนื่อยเหมือนกันโดยเฉพาะช่วงที่เดินผ่านเส้นทางหิน มีหินมากมายให้เราก้าวข้ามอย่างระวัง หินบนดอยเชียงดาวเป็นหินปูนมีเหลี่ยมแหลมคม เดินไม่ดีก็อาจจะเจ็บตัวได้เหมือนกัน
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปจากลานกางเต็นท์ผมยังเดินได้ไม่ถึงครึ่งของทางเดินพิชิตยอดดอยหลวงเชียงดาว ขึ้นมาสูงพอประมาณก็ยังถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนาทึบจนมองไม่เห็นเบื้องล่าง ความหวังที่จะได้เห็นพระอาทิตย์ตกของเราเรียกว่ามีแค่ 0 เปอร์เซนต์
-
ในขณะที่ผมยังไม่ถึงยอดดอย เพื่อนร่วมทริปของผมบางคนก็เดินสวนลงไป เพราะว่าเดินมาก่อนผมประมาณครึ่งชั่วโมง และอยากมาถ่ายรูปกับป้ายยอดดอยเท่านั้น พอเสร็จแล้วก็เดินลงไป ผมก็ได้แต่คิดว่า สภาพดินฟ้าอากาศมันบัังคับกันไม่ได้ ไม่เห็นก็ไม่เห็นอย่างน้อยเดินไปให้ถึง ทั้งๆ ที่ไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่เพราะอยากถ่ายรูปมากกว่า ไม่นานนักผมก็มาถึงยอดดอย มีนักเดินทางหลายคนที่มารออย่างมีความหวังแม้ว่าจะริบหรี่มากก็ตาม เกือบๆ 5 โมงเย็น มีช่วงหนึ่งที่ลมพัดมาอย่างแรง หมอกหนาๆ รอบๆ ตัวเราถูกพัดกระจายไปทางทิศตะวันออก มองเห็นดวงอาทิตย์กลมๆ ผ่านชั้นหมอกหนา เป็นดวงสีขาวๆ ขนาดใหญ่ เพียงแค่นี้ก็เรียกเสียงเฮดังลั่น หลายคนเริ่มมีความหวังมากขึ้น
อีกไม่กี่นาทีต่อมาก็ได้เห็นท้องฟ้าสีฟ้า หลังจากที่ไม่ได้เห็นมานานกว่า 24 ชั่วโมง นั่นยิ่งจุดประกายความหวังที่จะได้เห็นพระอาทิตย์ตกให้กับช่างภาพจำนวนมากทั้งมืออาชีพและมือสมัครเล่น และมาจากหลายเว็บไซต์ด้วยกัน ผมตะโกนเรียกเพื่อนที่เดินสวนทางลงเขาไป เผื่อว่าจะยังเดินไปไม่ไกลนักจะได้ย้อนกลับขึ้นมาทัน แต่ดูเหมือนว่าจะเดินไปไกลจนไม่ได้ยินเสียงผมซะแล้ว
-
17.38 น. นาทีทองเหนือยอดดอยเชียงดาว หลังจากที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ความหวังก็มีแบบหลอกตัวเองซะมากกว่าว่าจะได้เห็นพระอาทิคย์ตกในวันนี้ แม้ว่าจะมีบางช่วงที่พระอาทิตย์โผล่ออกมาฉายแสงทะลุกลุ่มหมอกหนาเบื้องหน้าเราบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็ไม่น่าจะเชื่อได้ว่าในที่สุดหมอกหนามากมายเบื้องหน้าจะถูกพัดกระจายหายไปหมด และในที่สุดก็ได้เห็นพระอาทิตย์เหนือยอดเขาอยู่ระหว่างยอดปิรามิดกับสามพี่น้อง และกำลังจะเคลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ ในขณะที่หมอกหนาๆ ที่อยู่รอบตัวเราก็หายไป เหลือเพียงทะเลหมอกกว้างใหญ่รอบตัวที่เบื้องล่าง ต่ำกว่ายอดดอยเชียงดาวเล็กน้อย ช่างภาพที่มารอจังหวะนี้กันอยู่ต่างก็เร่งรีบเก็บภาพอย่างรวดเร็ว และถ่ายให้มากที่สุดเพราะเวลาช่วงนี้คงอยู่กับเราไม่นานนัก ปาฏิหาริย์ แท้ๆ สำหรับการลุ้นพระอาทิตย์ตกในวันนี้ เสียงเฮดังลั่นดอยไปพร้อมๆ กับเสียงชัตเตอร์ของกล้องหลายสิบตัวรัวไปเรื่อยๆ เมื่อถ่ายมุมนี้แล้วก็ย่ายไม่มุมโน้น วิ่งกันวุ่นวายทั่วดอยทีเดียว
-
ด้วยความกลัวว่าจะถ่ายผิดพลาดหรือได้รูปที่ไม่สวยพอ ก็ต้องถ่ายสำรองเอาไว้เยอะๆ พี่ช่างภาพคนหนึ่งบอกว่า เราไม่ได้ใช้กล้องฟิล์มซะหน่อย จะกลัวทำไม ปรับอุณหภูมิสีไปซัก 10000 k แล้วก็ถ่าย (ในใจก็อยากจะบอกพี่เค้านะว่ากล้องผมไม่มีที่ปรับอุณหภูมิสี มีแต่เลือกโทนอุ่นโทนเย็น ปรับไวท์บาลานซ์อะไรทำนองนี้) แต่ผมก็รีบๆ ถ่ายหลายๆ มุมเหมือนๆ คนอื่นๆ ก่อนที่แสงสุดท้ายของวันนี้จะลับหายไป ส่วนในใจก็ยังกังวลว่าถ้าไม่รีบลงจากยอดดอยเดี๋ยวมืดแล้วจะลงลำบากหรือเปล่า แต่ไม่เป็นไรวิวสวยขนาดนี้จะมัวคิดอะไรกับเรื่องเดินลงเขา :o
เสียดายแทนคนที่ไม่ได้ขึ้นมากับคนที่เดินสวนลงไปก่อนจริงๆ อะ
-
18.00 น. เดินลงจากยอดดอย เวลานี้เย็นมากแล้ว เรารู้ดีว่าเราเดินลงดอยหรือขึ้นดอยช้ากว่าใครๆ เพื่อไม่ให้ไปเกะกะทางคนอื่นๆ เราจึงต้องเดินลงจากดอยทั้งๆ ที่ยังอยากอยู่ถ่ายรูปให้มากๆ ต่อไป ผมเดินลงมาได้ไม่กี่เมตร ตายังมองไปทางทะเลหมอกด้านทิศตะวันตกอย่างเสียดาย แต่ภาพที่เห็นหมอกในระดับใกล้กับจุดที่เรายืนอยู่มากๆ เรียกว่าเหมือนอยู่ในระดับเดียวกันกับหมอกเลย ผมเดินออกจากเส้นทางเดินลงเขาไปนิดหน่อยเพื่อเก็บภาพทะเลหมอกจากอีกมุมมองหนึ่ง จากนั้นก็เดินลงเอาแบบเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ แต่สุดท้ายก็ถูกคนเดินมาทีหลังแซงไปหมดเหมือนเดิม เหลืออยู่ 3 คนตามกลังมาแล้วไม่ยอมแซงแถมยังส่องไฟให้ด้วย ขอขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วยครับ พอดีตะเกียงที่ถือไปมันมีแสงริบหรี่ๆ มองไม่ค่อยเห็น
ผมมาถึงลานกางเต็นท์ตอนมืดสนิท พี่แกละกำลังทำอาหารเย็นให้ ส่วนพื่อนๆ ก็นั่งล้อมวงคุยกันอย่างสนุกสนาน 1 ใน นั้นคงคุยกันเรื่องพระอาทิตย์ตก กับทะเลหมอกที่ไม่น่าจะมีในวันนี้ หลายคนก็ถามแบบเล่นๆ ว่าเป็นไงบ้าง เพราะคนที่นั่งอยู่ข้างล่างคงไม่รู้ว่ามีฟ้าเปิดเห็นพระอาทิตย์ตกกับทะเลหมอกที่แสนสวยงามอย่างที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ (คนที่ลานกางเต็นท์เค้าอยู่ใต้หมอกกันไม่รู้สภาพอากาศบนยอดดอย) ผมเอากล้องมาเปิดภาพที่ถ่ายได้ให้พี่แกละดูคนแรก และล้อพี่แกว่า ไม่น่าขึ้นไปเล้ย ไม่เห็นอะไรเลย แต่พี่แกละแกร้องโอ้โห เสียงดัง จนเพื่อนๆ ร่วมทริปของผมเกิดความอยากรู้ว่าผมถ่ายรูปอะไรมาให้พี่แกละดู แล้วเดินมามุงที่กล้องผม ต่างคนต่างเสียดายกันใหญ่ที่ไม่ได้ขึ้นไป โดยเฉพาะคนที่ขึ้นไปแล้วเดินลงมาก่อน คิดดูซิว่าจะเสียดายขนาดไหน
ในวงอาหารเย็นวันนั้นผมได้ทีเยาะเย้ยคนที่พลาดโอกาสงามๆ วิวสวยๆ บนดอยหลวงเชียงดาว เพราะวันแรกที่เดินขึ้นเขามาผมมาถึงช้าที่สุดและไม่ได้ขึ้นไปเห็นพระอาทิตย์ตก แต่วันแรกนั้นไม่มีทะเลหมอก อานิสงของฝนที่เทลงมาในช่วงเช้ามืด ทำให้อดดูพระอาทิตย์ขึ้น แต่ก็ทำให้มีทะเลหมอกในเย็นวันนี้ด้วยเหมือนกัน แหม โชคดีจริงๆ
คืนวันที่ 11 (วันที่สองของการเดินทาง) ฟ้าแจ่มใส มองเห็นดาวระยิบระยับ พระจันทร์ส่องสว่างจ้า เป็นวันแรม 1 ค่ำ หลังจากคืนจันทรุปราคา แต่หมอกหนาจนมองไม่เห็นพระจันทร์ สภาพอากาศแบบนี้เรารู้ดีว่าพรุ่งนี้จะได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นที่สวยงามบนยอดกิ่วลมแน่ๆ แต่นั่นก็หมายถึงคืนนี้เราต้องตื่นกันตั้งแต่ ตี 4 ครึ่ง เพื่อเตรียมตัวเดินทางขึ้นกิ่วลมอีกรอบ นอนดีกว่า ....
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมนอนไม่หลับเพราะอากาศหนาวมาก ตื่นขึ้นมาประมาณ ตี 2 กว่า จากนั้นก็นอนไม่ค่อยหลับอีกเลยเพราะความหนาว ผมนอนหมุนไปหมุนมาอยู่ในถุงนอนหลายรอบ แต่ก็นอนไม่หลับอยู่ดี ออกมาจากเต็นท์ตอนเช้าเห็นคนคุยกันเรื่องปรอทวัดอุณหภูมิ มีหลายคนเอาปรอทมาด้วย บางคนบอกว่า 5 องศา บางคนบอกว่า 8 องศา ลานกางเต็นท์ของพี่แกละก็มีปรอทแขวนอยู่ ก็ประมาณ 9 องศา แต่ไม่รู้อันไหนถูกต้องที่สุด แต่ที่แน่ๆ มันหนาวมากๆ
-
เช้าวันที่ สาม บนดอยหลวงเชียงดาว ในที่สุดวันที่เรารอคอยก็มาถึง การเดินทางของเราเพื่อพิชิตดอยหลวงเชียงดาวเหลือภารกิจอย่างเดียวเท่านั้นคือพระอาทิตย์ขึ้น และไปดูผาหำหดผานี้มีชื่อเดียวกับที่อุทยานแห่งชาติไทรทอง (ทุ่งดอกกระเจียว จ.ชัยภูมิ) ลักษณะจะสวยงามขนาดไหนเรายังไม่เคยเห็น แต่พี่แกละภูมิใจนำเสนอมาก แกบอกย้ำแล้วย้ำเล่า ว่าต้องขึ้นไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่กิ่วลมใต้ และไปผาหำหดนี้ให้จงได้ จึงจะเป็นการพิชิตเขาเชียงดาวแห่งนี้อย่างสมบูรณ์ วันแรกฝนฟ้าไม่เป็นใจก็จริง แต่วันนี้ฟ้าสดใสเห็นดาวและเดือนได้ชัดเจน ทุกคนที่พร้อมใจจะไปกิ่วลมในเช้านี้ต้องฝืนตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน กินกาแฟ ส่วนคนที่ตัดใจเพราะรู้ว่าต้องเก็บแรงไว้ตอนเดินลงเขา ก็นอนต่ออยู่ในเต็นท์
ตี 5 เวลาออกเดินทางของเราจากลานกางเต็นท์ ขึ้นไปบนกิ่วลมใต้ เราขึ้นถึงยอดกิ่วลม ก่อน 6 โมงนิดหน่อย พระจันทร์ยังคงสาดแสงจ้าทำให้เรามองเห็นวิวเขาต่างๆ ของเชียงดาวได้ ตั้งแต่ สามพี่น้อง สันกลาง ปิรามิด ยอดดอยเชียงดาว และสุดท้ายคือยอดกิ่วลมเหนือซึ่งเป็นยอดที่เราเดินขึ้นมากลางสายหมอกเมื่อวานนี้นี่เอง
แสงสว่างของดวงจันทร์วันแรม 1 ค่ำ พอทำให้เราเห็นทะเลหมอกที่มีอยู่แล้วด้านหลังยอดสามพี่น้อง กว้างขวางโอบอุ้มยอดปิรามิด และยอดดอยเชียงดาวไว้ในอ้อมกอดอันกว้างใหญ่สีขาวละมุน ทะเลหมอกด้านตะวันออกก็พอมีบ้างเหมือนกัน เป็นเครื่องรับรองว่าวันนี้เราจะไม่ผิดหวังกับการเดินทางมาตั้งแต่เช้ามืด ความสวยงามของพระอาทิตย์ตกเมื่อเย็นวานยังคงติดตรึงอยู่ในใจจนทำให้หลายๆ คนหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง หากวันนี้ได้ภาพพระอาทิตย์ขึ้นกลางทะเลหมอกสวยๆ อีกวัน จะเป็นรางวัลอันยิ่งใหญ่ของการเดินทางทริปนี้ได้เป็นอย่างดีทีเดียว
-
ระหว่างที่รอพระอาทิตย์เคลื่อนตัวขึ้นมาพ้นขอบฟ้า ยังมีเวลาอีกมากให้เราชมวิวรอบๆ ตัว แม้ว่าจะยังไม่สว่างแต่ก็พอจินตนาการได้ถึงความสวยงามที่อยู่รอบๆ ตัวจากเงาดำๆ ของภูเขาเบื้องหน้าที่มีอยู่หลายยอดด้วยกัน มองลงไปเบื้องล่างจะเห็นดวงไฟหลายดวงเรียงเป็นแถวยาวขึ้นยอดเขาต่างๆ เป็นแสงจากไฟฉายของนักท่องเที่ยวกลุ่มอื่นๆ ที่เดินไปยังยอดเขาที่เลือก เพราะดอยหลวงเชียงดาวมียอดเขาหลายยอด แต่ละยอดสามารถชมวิวได้รอบ 360 องศา หลายคนเลือกยอดดอยเชียงดาวเป็นจุดชมวิวพระอาทิตย์ขึ้นก็มี แต่ปกติแล้วมักจะขึ้นไปชมพระอาทิตย์ตกมากกว่า แม้แต่ยอดกิ่วลมเอง ไฟฉายหลายดวงก็มุ่งหน้ามาทางนี้ ทีแรกก็ยังคิดอยู่ว่าถ้าคนจำนวนมากๆ ขึ้นมาบนกิ่วลมเหมือนกันก็คงถ่ายรูปไม่ค่อยสะดวก แต่โชคดีที่นักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่นั้นเดินเลี้ยวซ้ายตรงทางแยก แสดงว่าจะไปกิ่วลมเหนือ
ในที่สุดเวลาที่รอคอยก็มาถึง ขอบฟ้าเริ่มสว่างมากขึ้นทุกทีๆ เป็นอันว่าใกล้เวลาดวงอาทิตย์จะโผล่ขึ้นมาแสงสีแดง และม่วงเริ่มฉายไปยังก้อนเมฆ และท้องฟ้าแลดูสวยงามมากงานนี้ค้องมีการถ่ายเก็บเอาไว้ด้วยเลนส์หลายๆ ตัว ให้ภาพกว้างบ้าง แคบบ้าง เพราะมันสวยมากจริงๆ ทะเลหมอกเหนือดอยหลวงเขียงดาวนี้ พี่แกละเรียกว่า มหาสมุทรหมอก
-
ได้เวลาเดินทางกันสู่ผาหำหด พอพระอาทิตย์ขึ้นสูงแล้ว เก็บภาพสวยๆ ตอนพระอาทิตย์กำลังขึ้นได้แล้ว แสงสว่างมันจ้าตามเวลาที่เปลี่ยนไป สุดท้ายเราก็ต้องเดินทางต่อไปยังผาหำหด สถานที่ชมวิวสวยๆ ของกิ่วลมใต้ ลักษณะของผาเป็นหินยื่นออกไป เบื้องล่างเวิ้งว้างสูงน่ากลัวมาก บางคนก็กล้าไปยืนที่บนผา บางคนก็ขอถ่ายรูปอยู่ไกลๆ อย่างเดียว ทะเลหมอกของเช้าวันนี้ยังไม่จางหาย เป็นความประทับใจอีกหนึ่งอย่างที่เก็บมาได้จากดอยหลวงเชียงดาว
หลังจากเดินลงมาจากกิ่วลม ผมก็พบว่า รองเท้ามันหลุดออกจากกัน พื้นรองเท้าเปิดแบบรอบตัว ต้องเอาเชือกฟางมามัด ที่จริงมันเริ่มแสดงอาการตั้งแต่เมื่อวานแล้วพื้นมันเปิดออกแบบหลุดออกจากรองเท้าเหลือคิดกันอยู่นิดเดียวก็เอาเชือกฟางมาผูกไว้ เส้นเดียว แต่วันนี้มันหลุดแบบแยกวงกันไปเลย เลยต้องผูกเชือกหลายๆ เส้นไว้ใส่ลงดอย ก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ
-
ปิดท้ายทริปนี้ด้วยการถ่ายรูปหมู่เป็นที่ระลึกกับลุงแกละ ซึ่งเราเรียกว่าพี่แกละ นั่นเอง เดี๋ยวต่อท้ายด้วยดอกไม้ที่ได้เห็นบนดอยหลวงเชียงดาวกันครับ พี่แกละรีบเตรียมอาหารใส่ถุงให้เผื่อว่าเราเดินลงจากดอยหลวงแล้วจะหิวข้าว แต่ทุกคนก็พยายามที่จะไปถึงประมาณเที่ยงแล้วจะได้อาบน้ำที่วัดปากเปียง เป็นห้องน้ำของวัดที่ลุงแกละแนะนำ ว่าเป็นห้องน้ำที่เหมาะแก่การอาบน้ำ มีฝักบัว มีหลายห้อง และสะอาด อาบแล้วทำบุญชำระหนี้สงฆ์ กินข้าวที่ร้านลุงแกละแปดริ้วกันอีกมื้อแล้วลากลับ
-
ภาคผนวก ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว พบได้มากมายหลายชนิด แม้แต่พญาเสื้อโคร่งก็ยังบานสะพรั่งอวดความสวยงามให้เห็นประปรายตลอดการเดินทาง ส่วนดอกไม้อื่นๆ ก็มีได้แก่
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
ภาพที่สอง กระดูกไก่น้อย
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
ภาพแรก ตะขบป่า อาหารของนกอยู่ที่ลานกางเต็นท์ ทำให้มีนกจำนวนมากมาให้เราชมถึงเต็นท์ ในตอนเช้า
ภาพที่สาม ชมพูพิมพ์ใจ ดอกไม้ที่เป็นกำลังใจให้นักเดินทาง ชูช่อสวยงามระหว่างทางเดินประปราย
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
ภาพที่สอง บัวทอง
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
ภาพที่สอง นางจอย
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
ภาพที่สอง ฟ้าคราม
ภาพที่สาม ฟองหินเหลือง
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
ภาพแรก ดอกแสงแดง
ภาพที่สาม เหยื่อเลียงผา
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
ภาพแรก ข้าวปั้น
ภาพที่สอง คำขาวเชียงดาว
ภาพที่สาม หญ้าดอกลาย
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
ภาพแรก กระดูกไก่น้อย
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
ภาพแรก ชมพูเชียงดาว
ภาพที่สอง บัวทอง
-
ดอกไม้บนดอยหลวงเชียงดาว (ต่อ)
จบเพียงเท่านี้ เดี๋ยวรายชื่อดอกไม้จะหามาลงให้ครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบ แล้วพบกันทริปหน้าครับผม
-
พิมพ์ไม่ค่อยเก่งเอาคลิปไปดูนะคับ 8)
Part1 : http://www.youtube.com/watch?v=vHtceHI-GeA&feature=related
Part2 : http://www.youtube.com/watch?v=J9EHZkqwg9s&feature=related