ใครคนหนึ่ง ที่เพียรพยายาม สร้างสิ่งที่ใฝ่ฝัน ให้เกิดเป็นความจริงขึ้นมา ระหว่างช่วงเวลาเนิ่นนาน ปัญหาและอุปสรรคที่มีเข้ามาทีละน้อย สะสมอยู่ในจิตใจ ไม่ใช่ปัญหาที่ผ่านไปไม่ได้ มันผ่านพ้นไปได้ แต่มันก็ทิ้งตะกอนแห่งความเศร้า และความเจ็บปวดลงทีละนิดๆ ค่อยๆ จับตัวเป็นก้อนโตทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าสิ่งที่ฝันกันไว้ มันจะมีโอกาสสำเร็จลงได้สักวันหนึ่ง มันมีความเป็นไปได้ มันไม่ใช่ความฝันลมๆ แล้งๆ และเพ้อเจ้อ จึงได้เฝ้าเพียรทำตามความฝัน แต่มันก็คงจะนานเกินไป เกินกว่าหัวใจดวงเล็กๆ ของคนๆ หนึ่งจะทานทนได้ไหว ความลำบากต่างๆ นานา ที่ประเดประดังเข้ามาเป็นระยะๆ เหมือนระลอกคลื่น หวังว่าสักวันหนึ่งคงมีคนเข้าใจและเห็นใจ พอมีใครผ่านเข้ามาจึงได้มอบความไว้วางใจให้ จึงได้มอบโอกาสต่างๆ ที่ดีๆ ไว้ให้ หวังว่าใครคนนั้นจะเข้ามาช่วยเหลือกันเล็กๆ น้อยๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า คนแล้วคนเล่า ที่ผ่านเข้ามาเหมือนจะช่วยกันได้ แล้วก็จากไป ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เกิดขึ้นจนชินชา เกิดขึ้นบ่อยจนหมดสิ้นซึ่งความหวัง
ความรู้สึก เป็นสิ่งที่อยากจะเอื้อนเอ่ย มันเกิดขึ้นมาเสมอในใจลึกๆ ข้างใน ใครสักคนที่ยอมทุกสิ่งทุกอย่าง ให้คนรอบข้างอย่างไม่เสียดาย แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆ กลับมาคงเหลือไว้เพียงความว่างเปล่า คงเหลือไว้เพียงความอ้างว้างลำพัง คงเหลือไว้แต่คำปลอบใจตัวเองว่า ไม่มีใครก็ยังเหลือตัวเราอยู่ทั้งคน สิ่งต่างๆ เหล่านี้ไม่ได้เกิดแค่ครั้งสองครั้ง ไม่ได้เกิดเพียงวันเดียวหรือเดือนเดียวหรือปีเดียว มันยาวนานมากกว่าที่ใครๆ จะเข้าใจ ตะกอนความเจ็บปวด ตะกอนแห่งความเศร้า กับความผิดหวังครั้งใหญ่ โอกาสที่กัดฝันทนมอบให้คนรอบข้างที่วางใจด้วยน้ำตานองหน้า ครั้งนี้มันคงมากเกินไปที่จะเก็บความรู้สึกปิดบังเจ้าตะกอนความเศร้าสีดำขนาดมหึมา ที่ใหญ่ล้นฟ้า ความโกรธที่สุดที่ไม่อาจจะระบายออกมาเป็นคำพูด เปลี่ยนเป็นพฤติกรรมที่แสดงออกมาโดยไม่ผ่านสติสัมปชัญญะ เหมือนระเบิดปรมาณูที่แตกออกมาจากใจกลางของตะกอนซึ่งบัดนี้รวมตัวกันใหญ่เท่าหินผา แม้แตกออกจากกันด้วยแรงระเบิดแล้วก็ยังมีขนาดใหญ่เท่าบ้านเรือน กระจายออกไปคนละทิศละทาง....
